მრავალი წლის განმავლობაში ყოფილი სამხედრო ქალაქის და ჯივანის რაიონის მცხოვრებლები საუბრობდნენ ხიდის შეკეთების აუცილებლობაზე, რომელიც ახალქალაქს მათ საცხოვრებელ ადგილთან აკავშირებს. წელს ადგილობრივმა ხელისუფლებამ ხიდის რეაბილიტაცია გადაწყვიტა, თუმცა ამისთვის საჭიროა ხიდის დაახლოებით 2 თვით დაკეტვა. სარეაბილიტაციო სამუშაოების დაწყების შემდეგ გაირკვა, რომ ხიდის დაკეტვას სხვა პრობლემები მოჰყვა.
ახალქალაქსა და ჯივანის რაიონს და ყოფილ სამხედრო ქალაქს შორის არის ულამაზესი მწვანე ხეობა. საბჭოთა პერიოდში ამ ხეობაზე ხიდი ააშენეს. ამ საფეხმავლო ხიდის გავლით სამხედროებს შეეძლოთ ქალაქში შესვლა. ახალქალაქიდან რუსული სამხედრო ძალების წასვლის შემდეგ, «გოროდოკი» ნაწილობრივ ადგილობრივი მოსახლეობით დასახლდა, მეორე ნაწილი კი საქართველოს თავდაცვის სამინისტროს გადაეცა. რუსი სამხედროების გაყვანასთან ერთად, ხიდზე ზრუნვა ადგილობრივ ხელისუფლებას დაევალა. 30 წლის განმავლობაში ხიდი ნაწილობრივ რემონტდებოდა. ხიდზე გადასვლისას ხის საფარი ცვდება და იშლება. დროთა განმავლობაში მასზე ორმოები წარმოიქმნა, რაც სიმაღლის შიშს იწვევს.
უკვე რამდენიმე წელია ადგილობრივი ხელისუფლება ხიდის სრულ რეაბილიტაციას განიხილავს. წლევანდელი ბიუჯეტის მიხედვით, დაფინანსების გამოყოფა გადაწყდა. ტენდერი, ხანგრძლივი მცდელობების შემდეგ, ბათუმელმა კომპანიამ მოიგო. ორი დღის წინ ცნობილი გახდა, რომ ხიდი მთლიანად იკეტება, რაც იმას ნიშნავდა, რომ მოსახლეობამ საავტომობილო გზით უნდა ისარგებლოს, რომ ქალაქში მივიდეს. თუმცა, ყველას არ ჰყავს მანქანა.
მანქანების 2-კილომეტრიანი გზის ფეხით გავლა საშიშია. ამ გზაზე ძირითადად ტროტუარები არ არის, ესტაკადა კი ხედს ფარავს. ტაქსით მგზავრობა საკმაოდ ძვირია, ფასები 4-5 ლარიდან იწყება. ჯივანის რაიონის და ქალაქის მოსახლეობა დღეში, რამდენჯერმე დადის წინ და უკან ამ საფეხმავლო ხიდზე. დახურვის შესახებ გამოცხადების შემდეგ, ბევრი, ვინც სწავლობს, მუშაობს და პროდუქტებს ყიდულობს, პრობლემის წინაშე აღმოჩნდა.
დღეს ხიდზე გავლა შესაძლებელია, თუმცა, მალე დაიკეტება. იქ უკვე ემზადებიან სამუშაოებისთვის. ხიდთან არის ტრაფარეტი, სადაც ნათქვამია, რომ ხიდზე სამუშაოებს შპს «გრაბიონ 2000»-ი ახორციელებს.
ქალაქში ხალხი საკუთარი საქმით არის დაკავებული. იქვე ახლოს მცხოვრებლები საბანს რეცხავდნენ. ქალები აღშფოთდნენ იმ ფაქტით, რომ მათ ფულის გადახდა მოუწევთ იმის გამო, რაზეც საერთოდ არ იხდიდნენ.
«რა თქმა უნდა, აუცილებელია ზრუნვა, ტრანსპორტის ორგანიზება. დილიდან აქედან ქალაქში სამუშაოდ დადიან, ბავშვები დამატებით მეცადინეობებზე დაჰყავთ და ბოლოს და ბოლოს საყიდლებზე დავდივართ. ტრანსპორტის გარეშე ხალხის დატოვება არ შეიძლება. ტაქსი კი ძალიან ძვირია, 5 ლარი. ფული არ გვაქვს ტაქსიში გადავიხადოთ. მაშინაც კი, თუ არ მუშაობ, ყოველთვის არის მიზეზი, რომ ქალაქში გადახვიდე, პენსია აიღო, რომელიმე დაწესებულებაში», – ამბობს “გოროდოკის” მოხუცი მკვიდრი.
“სიმართლე გითხრათ, ადრე, როცა ხიდი რეაბილიტაციისთვის იკეტებოდა, როცა სამხედრო ბაზა იყო, რკინის ხიდები დამონტაჟდა, რომლებზეც ტანკები მოძრაობდნენ და მშვიდად გადიოდნენ მდინარეზე ხიდის ქვეშ. მოხარული ვარ, რომ ის გარემონტდება, გამყარდება. მაგრამ ისე უნდა გავაკეთოთ, რომ ადამიანებისთვის კომფორტული გადასვლა უზრუნველყოთ. ქალაქში უამრავი ადამიანი მუშაობს და ბავშვები დადიან”, – ამბობს ყოფილი სამხედრო ქალაქის მცხოვრები ემა.
“მე საცხობში ვმუშაობ, პურს ვაცხობ. Რა უნდა გავაკეთოთ? გამოსავალი ისაა, რომ ტრანსპორტი უზრუნველყონ. სხვა გამოსავალი არ არსებობს. გამოდის, რომ ხელფასი ტაქსის უნდა მივცეთ, მაშ რატომ ვმუშაობ? ორი თვე მშივრები ვისხდებით. ბავშვები ცეკვაზე დადიან, გამოდის, რომ ისინიც სახლში უნდა დავტოვოთ. ჩვენ არ შეგვიძლია ტაქსით სიარული. დღეში მხოლოდ სამუშაოდ წასვლა და მოსვლა 10 ლარი დაგვიჯდება, და მე დღეში 20 ლარს ვიღებ”, – ამბობს გოროდოკის კიდევ ერთი მკვიდრი.
ქალაქის გასასვლელთან დგას თეთრი სამარშრუტო ტაქსი. როგორც აღმოჩნდა, გამოსავალი მოიძებნა. მძღოლმა გვაცნობა, რომ მიკროავტობუსი “გოროდოკიდან” ქალაქის საავადმყოფომდე 1 ლარს იღებს, მანქანა გადის ყოველ 20 წუთში. ერთ-ერთი მცხოვრების კითხვაზე, თუ რატომ არ ღირს 50 თეთრი, მძღოლმა უპასუხა, რომ ბენზინი ძვირია, უფრო იაფად არ გამოდის. ჯერჯერობით მიკროავტობუსით
