27 წლის რომან ხოდერიანი სოფელ გონდურადან (ჯავახეთი) ომის პირველივე დღეებში მეგობრებთან ერთად ყარაბაღის ფრონტზე მოხალისედ წავიდა. ის ამბობს, რომ სამშობლო უნდა დაიცვას, მოხალისედ წავიდა, მაგრამ მათგან ვერცერთი ვერ წარმოიდგენდა მოვლენების ასეთ განვითარებას.
29 სექტემბერს, რომანი მეგობრებთან ერთად უკვე ყარაბაღში იყო. ისეთი შეგრძნება გვაქვს, თითქოს რომანთან საუბარი ვერ შედგება. თავშეკავებული და მშვიდი ახალგაზრდა კაცისთვის ბევრად რთულია ომზე საუბარი.
სიჩუმე სუფევს, მომავლის შესახებ ლაპარაკის მცდელობები და ოცნებები ერთმანეთს აწყდება, ის მაშინვე გვპასუხობს, რომ ამაზე საუბარი არ სურს. ისევ დგება სიჩუმე, რომელიც თითქოსდა დიდხანს გრძელდება. რომანი განაგრძობს: ომის დროს მატაგისში ვიყავი, მინდა წავიდე და ვნახო, რა ხდება იმ პოზიციაზე, რომელსაც ვიცავდი.
”ხელმოწერამდე 4-5 დღით ადრე პოზიციებიდან ჩამოვედით, რომ, რამდენიმე დღე დაგვესვენა და კვლავ წავსულიყავით. საიდან უნდა გვცოდნოდა, რომ უკან ვერ დავბრუნდებოდით? ” – ამბობს რომან ხოდერიანი.
კითხვაზე, თუ რა სიტუაცია იყო მათ მიერ დაცულ პოზიციებზე, ჯავახეთის მკვიდრს, მოხალისეს, უჭირს საუბარი, დანახული ომის აღწერა, რომელშიც ის მონაწილეობდა.
”იმდენად დაძაბული სიტუაცია გვქონდა, მოვლენები ისე სწრაფად ვითარდებოდა, რომ მაგალითად, ხედავ, ხალხს ბრძოლის ველიდან ასობით ფოტოსურათი აქვს, ხოლო ჩვენ ცხვირის მოწმენდის დრო არ გვქონდა, უბრალოდ ამის დრო არ გვქონდა”, – ამბობს ის.
”ბრძოლის ველზე ყოყმანის ადგილი აღარ არის, თუ ბრძოლის ველზე გახვედი, მაშინ უნდა გაიმარჯვო, გააკეთო შეუძლებელი, რომ მოიგო. საკუთარი თავისგან განსხვავებულად ფიქრობ და მოქმედებ. ყველაფერი გავიწყდება და მხოლოდ გამარჯვებაზე ფიქრობ. ომი უემოციოს გხდის, ხედავ ისეთ ნივთებს, რაც გონებაში არც კი ჯდება“, – ამბობს რომანი.
ის მატაგისში იბრძოდა. თავს არიდებდა ომის ეპიზოდის მოყოლას, ამბობს, რომ როცა დრო მოვა მოყვება, მაგრამ ახლა არა.
”ახლა გაცილებით რთულია, როცა ყველაფერს იაზრებ, ფიქრის დრო გაქვს, მაგრამ ბრძოლის ველზე ფიქრის დრო არ გაქვს.”
თავის თანამებრძოლებზე საუბრისას რომანი, რომელიც ყარაბაღში მოხალისედ წავიდა, აღნიშნავს: ”ჩვენ ბევრი ვიყავით, მაგრამ დაახლოებით 45 ადამიანი ჩამოვიდა პოზიციიდან, სამშობლოს დაცვისას ბევრი დაიღუპა, ბევრი დაიჭრა, მაგრამ ჩვენ დავმარცხდით”.
ყარაბაღის მეორე ომმა ჯარისკაცს მძიმე ცხოვრებისეული გაკვეთილები ჩაუტარა. მოხალისე ჯარისკაცმა დაკარგა არა მხოლოდ სამშობლო, არამედ ხალხის მიმართ ნდობაც. ის ყვება, რომ ომის შემდეგ ბევრი ეუბნება, რომ უფრო ემოციური გახდა და შეიძლება უბრალო რამეზეც გაღიზიანდეს.
ჩვენს საუბარს რომანის მეგობარი, ანდრანიკი წყვეტს, რომელიც ადასტურებს: ”მასთან საუბარი რთულია, ის უხეში, საკუთარ თავში ჩაკეტილი და ჩუმი ადამიანი გახდა. ჩემი მეგობარი ადრე ასეთი არ იყო, პირიქით, ის აქტიური და კეთილი ადამიანი იყო”.
ომის დასრულებამდე მოხალისეების ოჯახმა არ იცოდა, რომ ის ყარაბაღში იმყოფებოდა. სახლში დაიბარა, რომ სომხეთის საზღვარზე იყო, სადაც ყველაფერი კარგად იყო, სროლებიც კი არ იყო. მხოლოდ იმ დღეს, როცა სახლში დაბრუნდა, მისმა მშობლებმა მეგობრებისგან გაიგეს, რომ მათი შვილი ყარაბაღის ერთ-ერთ ყველაზე ცხელ წერტილში – მატაგისში იბრძოდა.
კიდევ უფრო გავძლიერდებით კონტრშეეტევისთვის
მოხალისე ჯავახეთიდან მედლით- «მამაცობისთვის» დაჯილდოვდა
რაფიკ აკოფიანი მამაცობისთვის სიკვდილის შემდეგ დაჯილდოვდა
