ახალციხის მუნიციპალიტეტის სოფელ სხვილისში (ადგილობრივები მას სუხლისს უწოდებენ) დღეს ხალხმრავლობა იყო, სომხები, ქართველები, კათოლიკეები, მართლმადიდებლები და გრიგორიანელები – ყველანი წმინდა გიორგის, ან გევორგის, ვისთვის როგორ, სამლოცველოში სალოცავად მიდიოდნენ. ამ დღეს, სხვილისის ყველა ოჯახს აქვს სადღესასწაულო სუფრა და სადღესასწაულო განწყობა.
სიცხეში 200 მეტრიან აღმართს ქოშინით ასობით ადამიანი გადალახავს, მაგრამ დიდი რწმენით და იმედით, რომ წმინდა გიორგის სალოცავის ძალა ხელს შეუწყობს მათ მისაღწევად.
სხვილისის მცხოვრებლები ძალიან შრომისმოყვარენი არიან. მთელი წლის განმავლობაში დღე და ღამე მუშაობისთვის რაიმეს გამონახავენ, რომ იცხოვრონ “როგორც საჭიროა”, რომ ყველაფერი ჰქონდეთ კეთილდღეობისა და კომფორტისთვის და არავის ჩამორჩნენ. მაგრამ ყოველ წელს ამ დღეს, 6 მაისს, სხვილისის დღეს, მთელი სოფელი უარს ამბობს მუშაობაზე, განსაკუთრებით ოჯახები, რომლებიც შევსებას ელოდებიან. თუ ვინმე იეშმაკებს და იმუშავებს, მაშინ ეს ბავშვზე ნიშნის სახით აისახება. აქ სჯერათ, რომ “ცრატონის” დღესასწაულზე მუშაობა არ შეიძლება, დღესასწაულის აღნიშვნაა საჭირო. სუფრას შლიან, სტუმრებს ეპატიჟებიან…
მომლოცველების გზაზე. უშნო საბურავი უმშვენიერეს გედად გადაიქცა
დღეს ასობით ადამიანი დადიოდა. ახალციხე-ვალის მაგისტრალის გზაჯვარედინზე მომლოცველთა გზაზე პოლიცია დგას. ისინი თვალს ადევნებენ, რომ ავტომანქანები ამ გზის გასწვრივ ეკლესიამდე არ მივიდნენ, რომ ზემოდან საცობები არ შეიქმნას და თავიანთი არსებობით ნიღბების გაკეთებას ახსენებენ, რომლებიც არა ნიკაპქვეშ, არამედ სახეზე უნდა ჰქონდეთ.
სოფლის მკვიდრი გევორგ იგიტბაშიანი ამბობს, რომ დღეს მისი დღესასწაულია – წმინდა გიორგის დღე.
გევორგ იგიტბაშიანი
“ეს არის ჩემი დღესასწაული, წმინდა გევორგის დღესასწაული. ამ დღეს დედაჩემს ზურგზე ხის ფოთოლი დაეცა. ჩემს დას ზურგზე ფოთლის სახით ნიშანი აქვს”, – ამბობს გევორგ იგითბაშიანი.
თუმცა, ადგილობრივებს სჯერათ, არა მხოლოდ ამ დღის შეზღუდვების მოქმედების, არამედ წმინდანის ძლიერი ძალის. გევორგ იგითბაშიანი ამბობს, რომ ის ძალიან ცუდად იყო, მეგობარმა ურჩია იმ დღეს წმინდა გიორგის მედალიონი ეყიდა და, მისი თქმით, ეს მისი ხსნა იყო.
წმინდა გიორგის სამლოცველო
სამლოცველოსკენ მიმავალ გზაზე, რამდენიმე ადგილას სკამებია, ადგილობრივები ვაშლს, სანთლებს, ბატიბუტს ყიდიან… თუმცა, ეს არ არის სამუშაო, როგორც ადგილობრივები ამბობენ, ეს მომლოცველებს სასიამოვნო გარემოს უქმნის და სანთლებითაც უზრუნველყოფენ. ასევე, მომლოცველებს შეუძლიათ შეიძინონ მტრედები და ისინი ცაში გაუშვან, პირდაპირი მნიშვნელობით მახვერპლშეწირვა აღარ არის მიღებული, შეძენილი მტრედების გაშვება მსხვერპლად ითვლება.
გოგონა მტრედებს ეთამაშება, სანამ უფროსები სანთლებს დაანთებენ
მომლოცველები სალოცავთან სანთლებს ყიდულობენ
კლარა ჰამბარცუმიანი ამბობს, რომ სომხებს, ქართველებს, კათოლიკეებს, მართლმადიდებელ ქრისტიანებს და მრავალ სხვას აქ კრებს და იზიდავს წმინდანის ძალა.
“თქვენ იცით, რამდენად ძლიერია ეს სამლოცველო”, – ამბობს ის.
სოფელ სხვილისის მოსახლეობა სომხეთის კათოლიკური ეკლესიის მრევლია. ბებია არუსი მთელი დღის განმავლობაში ლოცვებს კითხულობს და მადლობას უხდის ღმერთს მის ცხოვრებაში ყველა სიკეთისთვის.
ბებია არუსი
ორი წლის წინ, ასობით კი არა, ათასობით ადამიანი მიდიოდა სამლოცველოში. ძირითადად ახალგაზრდა ბიჭები და გოგონები ფეხით გადიან ახალციხიდან და ახლომდებარე სოფლებიდან, 6 კილომეტრზე მეტს. ოჯახები მიდიან სანთლის დასანთებად და სურვილის ჩასაფიქრებლად. პანდემიამ შარშან მაშინვე “აკრძალა” მომლოცველობა და წელს ასევე შეზღუდა მორწმუნეთა რიცხვი, რომლებიც სალოცავად წავიდნენ პატარა სამლოცველოში. სოფელი იმედოვნებს, რომ მძიმე დღეები გაივლის და იმედის ამ ვიწრო გზაზე ვაშლის ჩასაგდები ადგილიც აღარ იქნება.
