ახალქალაქის მუნიციპალიტეტის შორეულ, მაღალმთიან სოფელ აბულში, რომელიც ამავე სახელწოდების აბულის მთის ძირში მდებარეობს, ახალგაზრდების ყოველდღიურობა ერთფეროვანი და მოსაწყენია. სოფელში ახალგაზრდებს არაფერი აქვთ გასაკეთებელი.
სოფელი აბული ახალქალაქიდან 12 კმ-ში მდებარეობს. მოსახლეობა ძირითადად მეცხოველეობითა და სოფლის მეურნეობით არის დაკავებული. დღეს სოფელ აბულში 95-მდე ოჯახი ცხოვრობს. ზამთარი აქ მკაცრი და თოვლიანია. ზამთარში სოფლის ახალგაზრდა მცხოვრებთა ყოველდღიური რუტინა ძალიან ერთფეროვანია. მიუხედავად იმისა, რომ წელს სოფელში გზა ჯერ კიდევ არ არის გადაკეტილი, აბულში მცხოვრებნი მიჩვეულნი არიან ქალაქიდან მოწყვეტილად ცხოვრებას, რაც ართულებს სოფლის მცხოვრებთა ცხოვრებას როგორც ეკონომიკურად, ასევე ფსიქოლოგიურად.
თუმცა ჯავახეთის ამ შორეულ თოვლიან სოფელში ხალხი აგრძელებს ცხოვრებას და ქმნილებას. ამ ყველაფრის მიმართ ხალხის დამოკიდებულებაც არაცალსახაა.
სოფელში გაზი არ არის, ზამთარში ხალხი შეშით და ნაკელით თბება. საშუალოდ, ზამთარში ოჯახი 3 რიგ შეშას მოიხმარს,რიგის ფასი 400-დან 500 ლარამდე ღირს. ზამთარი სოფელში 9 თვე გრძელდება.
სოფელში ახალგაზრდებისთვის გასართობი ადგილები არ არის, ახალგაზრდებმა ერთ ოთახში დაამონტაჟეს ჩოგბურთის მაგიდა და ბილიარდი, იქ ატარებენ დროს და ზამთრის საღამოებს, ხოლო სოფელში ახალგაზრდა გოგოებისთვის საერთოდ არაფერია.
გოგონების ყოველდღიურობაც ძირითადად ერთფეროვანია: სკოლაიდან-სახლში, ხანდახან იკრიბებიან მეგობრებთან ერთად, უსმენენ მუსიკას და საუბრობენ. სოფელში არ არის სპორტული ან სხვა წრეები, სადაც ახალგაზრდები შესძლებენ სიარული. ქალაქშიც ვერ დადიან, რადგან სოფელში საზოგადოებრივი ტრანსპორტი არ არის და ტაქსით მგზავრობა ძვირია.
View this post on Instagram
www.instagram.com
ახალგაზრდები სხვაგვარად ღებულობენ ასეთ ერთფეროვან ცხოვრებას, ზოგი შეჩვეულია, ხოლო ზოგი არა და ეს შეზღუდულობა არანორმალურად მიაჩნია. ახალგაზრდების ინტერესებიც დღეს ძალიან განსხვავდება. მათ ურჩევნიათ სოციალურ ქსელებში ურთიერთობა, ფილმების ყურება, ვიდრე წიგნების კითხვა და ხელსაქმით დაკავება.
ნინა ერიციანი სწავლობს მე-12 კლასში, ის 17 წლისაა.
„ჩვენს სოფელში დროის გასატარებელი ადგილი არ არის. ბევრია თოვლი, გოგოები თხილამურებით არ ვსრიალობთ, ბიჭები სრიალობენ, მაგრამ ახლა არა, ამ პირობებისგან ბიჭებმაც დაიღალეს. სკოლას აქვს ბიბლიოთეკა, მაგრამ მხოლოდ დაწყებითი სკოლის მოსწავლეები სარგებლობენ. მე არ ვკითხულობ წიგნებს. ჩემი ყოველდღიური რუტინაა სკოლა, სახლი, საოჯახო საქმეები, შემდეგ კი ერთად ვიკრიბებით დაბადების დღეებზე. ხოლო შაბათ-კვირა არ გადის საინტერესო. დღესდღეობით მოდაში არ არის ქარგვა და ხელსაქმე, ძირითადად ტელეფონში ვართ, ხოლო სოფელში ასეთი წრეები არ არის.ახლა გაკვეთილების დასრულების შემდეგ, ვემზადებით ბოლო ზარისთვის, ღონისძიებებს ვამზადებთ“, – თქვა ნინა ერიციანმა.
კლარა ვოსკანიანი თვლის, რომ მათი ყოველდღიური ცხოვრება, მიუხედავად ყველაფრისა, კარგად გადის, თუმცა შორეულ მაღალმთიანი სოფლის ნაკლოვანებებსაც აღნიშნავს.
„ხდება, რომ სოფელი მოწყვეტილია ინფორმაციას, მაგრამ ესეც თავის მხრივ საინტერესოა. გოგოები ერთად ვიკრიბებით, ვმღერით სიმღერებს ან უბრალოდ ვსაუბრობთ. მე მიყვარს ხატვა, სოფელში ტრანსპორტი რომ ყოფილიყო, ჩვენ ქალაქში სხვადასხვა წრეებზე სიარულს შევძლებდით”, – თქვა მან.
კლარას თქმით, ის საღამოს უყურებს უცხოურ ფილმებს და ხატავს პორტრეტებს.
„როცა ფილმებს ვუყურებ, თუ მსახიობი მომწონს, მაშინ ვხატავ. ვინც ჩემი ნახატები დაათვალიერა, კარგად შეაფასა, თუმცა ყველას არ ვაჩვენებ, მრცხვენია, ტრანსპორტი რომ ყოფილიყო, ახალქალაქის სამხატვრო სკოლაში გამოვიმუშავებდი ამ უნარს“, – მწუხარებით აღნიშნავს კლარა.
კლარას სურს გახდეს დიზაინერი ან პროგრამისტი. ჩვენი საუბრის ბოლოს კლარა სევდიანად ამატებს, რომ სოფლებში ახალგაზრდების ყოველდღიურობა ერთფეროვანია.
„სოფელში გასაკეთებელი არაფერია, მოსაწყენი და ერთფეროვანია. მე მიყვარს ფრენბურთი, მაგრამ არსად არის სათამაშო ადგილი, ტრანსპორტი რომ ყოფილიყო…”.
