საერთაშორისო და ადგილობრივი მედიის მიერ გამოქვეყნებული ოფიციალური მონაცემებით, ვიღებთ ინფორმაციას „მშრალი“ ნომრების შესახებ – ინფიცირების რამდენი შემთხვევა დაფიქსირდა ყოველდღიურად, რამდენმა ადამიანმა დაძლია ან ვერ დაძლია ეპიდემია, რამდენი იყო ვაქცინირებული და რა დოზით. მაგრამ ვინ არიან ისინი, ვინც შედის ამ ციფრებში, ან ვინ დარჩა ამ მონაცემებს მიღმა?
JNEWS-ი წარმოგიდგენთ არა მხოლოდ ციფრებს, არამედ მათ უკან არსებულ ისტორიებს.
ჩვენ ვესაუბრეთ სხვადასხვა სფეროს წარმომადგენლებს, რომელთაგან თითოეულს, კორონავირუსთან დაკავშირებით საკუთარი ისტორია აქვს.
ჩვენი პირველი გმირი საზოგადოებრივი ორგანიზაციის ამჟამინდელი დირექტორია, რომელიც კორონავირუსზე დადებითი ტესტის შემდეგ, იზოლირებული იყო და დაიწყო სახლიდან მუშაობა, მიუხედავად იმისა, რომ ბევრი მალავს დაავადების არსებობას და საიდუმლოდ ინახავს, აგრძელებს ვირუსის დაუნდობლად გავრცელებას.
«ჩემი კარანტინი ძალიან პროდუქტიული იყო მუშაობისთვის. ავადმყოფობა მსუბუქი ფორმით წარიმართა და იმის გამო, რომ დისტანციურად მუშაობის შესაძლებლობა მქონდა, სახლიდან ვმუშაობდი და კიდევ ბევრის გაკეთება მოვახერხე, რადგან გზაში დროს არ ვკარგავდი.
ხანდახან ვფიქრობ, რომ დაძაბულ მომენტებში კარანტინში გავალ, რათა უფრო სწრაფად და ეფექტიანად ვიმუშაო. მაგრამ ისიც უნდა აღვნიშნო, რომ რაღაცნაირად უსამართლო იყო იმ მხრივ, რომ იზოლაციის პირობებში ახლობელ ადამიანებს ყოველდღიური ვთხოვდი საყოფაცხოვრებო ნივთების, საკვების მოტანას. მიუხედავად იმისა, რომ ბევრი, ინფიცირებული, დადიოდა ქალაქში, ნიღბის გარეშეც კი ეკონტაქტებოდა ხალხს».
ეპიდემიამ ასევე დიდი გავლენა მოახდინა «სტუდენტური ცხოვრების» ხარისხზე.
„როგორც იცით, კორონავირუსის გამო ჩვენი ცხოვრება მთლიანად შეიცვალა. საგანმანათლებლო დაწესებულებები მთლიანად დისტანციურ სწავლებაზე გადავიდნენ. მახსოვს, პირველად რომ მივიღე მონაწილეობა დისტანციურ გაკვეთილზე, რაღაც ძალიან სასაცილო დამემართა. გაკვეთილზე მასწავლებელმა გაკვეთილის შესახებ რომ მკითხა, წასაკითხად სწრაფად დავიწყე ძებნა, მაგრამ შესაფერისი ადგილი ვერ ვიპოვე, ამიტომ მომიწია იმის თქმა, რომ არ მესმოდა.
სხვათა შორის, მინდა მოგიყვეთ საინტერესო და რა თქმა უნდა სახალისო შემთხვევის შესახებ. ერთხელ მწყემსი ვიყავი, მაგრამ იმ დღეს 4 სემინარი მქონდა, ყველა გაკვეთილზე მოვახერხე მონაწილეობა. მერე ლექტორმა თქვა, ჩართეთ კამერებიო, რომ ჩავრთე, მასაც გაეცინა.
ასე ვცხოვრობთ ამ რთულ და მძიმე დროს. ვფიქრობ, ჩვენ ყველანი გარკვეულწილად მოვერგეთ დისტანციურ სწავლებას. მაგრამ იმედი მაქვს, რომ სექტემბრიდან მაინც დავუბრუნდებით გაკვეთილებს“, – ამბობს თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის სტუდენტი, აღვან შირინიანი.
სირთულეებს არ ჩამორჩნენ მოსწავლეებიც. ჩვენი სასკოლო გმირი 10 წლის ანაჰიტია, რომელიც ჯერ კიდევ ვერ იტანს მუდმივ, არასასურველ მეგობარს- ნიღაბს, რომელიც იძულებულია ყოველ დილით სკოლაში გაიკეთოს.
«დედაჩემი მაიძულებს ნიღბის გაკეთებას სკოლაში მიმავალ გზაზე, რათა ავად არ გავხდე, მაგრამ მე მხოლოდ იმ შემთხვევაში დავთანხმდი, რომ მასზე ფერადი ყვავილები დამეხატა. ჩემი კლასის ბიჭები ამბობდნენ, რომ ჩვენ ყველას ერთნაირი ნიღბები გვეკეთა, ლურჯი ფერი კი -ბიჭებისაა. ამიტომ გადავწყვიტე გამეფერადებინა, გამხდარიყო ნათელი და ლამაზი, კონკურსიც კი მოვაწყვეთ, ვისი შეღებილი ნიღაბი უფრო ლამაზი იქნებოდა».
ვირუსმა მრავალი ცვლილება შეიტანა ადამიანების ცხოვრებაში, როგორც დადებითი, ასევე უარყოფითი. ასეთი ისტორიების მოსმენა უსასრულოდ შეიძლება. Jnews-ი მსგავს ისტორიებს კიდევ დაუბრუნდება.
ლიდა ალმასიანი
