18 ნოემბერს, სოფელ ვარევანში გაიმართა ამ სოფლის ახალგაზრდა სპორტსმენის, პოღოს მელიქიანის ხსოვნისადმი მიძღვნილი საფეხბურთო ტურნირის ფინალი.
სოფელ ვარევანის შესასვლელთან, საფეხბურთო მოედნისთვის საკმარისად დიდ ფართობზე, ახალქალაქის მუნიციპალიტეტის სხვადასხვა სოფლიდან 34 საფეხბურთო გუნდი ხუთი დღის განმავლობაში თამაშობდა ფეხბურთს ახალგაზრდა, პერსპექტიული სპორტსმენის – კიკბოქსიორის ხსოვნისადმი, რომელიც ტრაგიკულად დაიღუპა რუსეთის ვლადიმირის ოლქის ქალაქ სუზდალში. პოღოს მელიქიანი მხოლოდ 25 წლის იყო. თუმცა, ამ ხნის განმავლობაში მან უზარმაზარ წარმატებას მიაღწია ამ სპორტში, რომელსაც თავისი მოკლე, მაგრამ ძალიან ნათელი ცხოვრების 14 წელი მიუძღვნა.
ვარევანისა და ალასტანის მაცხოვრებლები, ასევე პოღოსის ოჯახი – მისი და, დედა და მამა – თამაშებს მოედანზე ადევნებდნენ თვალყურს.
სპორტული კარიერის დასრულების შემდეგ, პოღოსი სპორტში დარჩა, გახდა მწვრთნელი და სრულიად რუსეთის კიკბოქსინგის მსაჯი. მის სტუდენტებს შორის იყვნენ ცენტრალური ფედერალური ოლქის ჩემპიონები და შეჯიბრებების გამარჯვებულები.
წელს ტურნირი პირველად იმართება მის მშობლიურ სოფელში. მის პატივსაცემად კიკბოქსინგის ტურნირი რუსეთშიც გაიმართა.
პოღოსის დედა, ქალბატონი სრბუჰი, სიამაყით საუბრობს შვილზე. ის ამბობს, რომ პოღოსი ამაყობდა იმით, რომ სომეხი იყო და ასევე იმით, რომ მისი სამშობლო ჯავახეთი იყო. ამიტომ, ოჯახმა გადაწყვიტა, მის ხსოვნას ტურნირი ჩაეტარებინა მშობლიურ სოფელში, სადაც მან პირველი ნაბიჯები გადადგა და სკოლაში წავიდა.
„ის 10 წლის ასაკიდან იყო ჩართული პროფესიულ სპორტში და ექვსი წლის განმავლობაში მუშაობდა მწვრთნელად და მსაჯად. იმ დროს ის უკვე საავადმყოფოში იმყოფებოდა. 19 წლის ასაკში მას მწვავე ლიმფობლასტური ლეიკემიის (ALL) დიაგნოზი დაუსვეს. ის 25 წლის იყო, როდესაც გარდაიცვალა.შვიდი წლის ასაკში, 2006 წელს დავტოვეთ ვარევანი. სპორტის გარდა, ჩემი შვილი ასევე იყო დიაკვანი სომხურ სამოციქულო ეკლესიაში, ეხმარებოდა ჩვენს სულიერ მამას და ძალიან ღვთისმოშიში ადამიანი იყო. ყოველთვის, როცა საკურთხეველთან მიდიოდა, ავადმყოფობის დროსაც კი, ლოცულობდა საყვარელი ადამიანებისთვის. ამბობდა, რომ ღმერთი ჯანმრთელობას მისცემდა. მაგრამ მან ზეციური ცხოვრება აირჩია. „ძალიან ვამაყობ, რომ პოღოსის მსგავსი შვილი მყავს“. „ღმერთმა ის მომცა და 25 წლის განმავლობაში მისი დედა ვყოფილიყავი. და ვამაყობ, რომ დედა მეძახდა“, – ამბობს სერბუჰი თეპოიანი.
შეჯიბრის ფინალში ბუზავეტისა და ბუღაშენის სოფლების გუნდები გავიდნენ. ბუზავეტმა 2:1 გაიმარჯვა. ნახევარფინალსა და ფინალში გასულმა სამმა გუნდმა თასები და ფულადი პრიზები მიიღო.
პირველი ადგილი: ბუზავეტი – 500 ლარი,
მეორე ადგილი: ბუღაშენი – 300 ლარი,
მესამე ადგილი: აგანა – 200 ლარი.
ბოლო ხუთი დღის განმავლობაში ვარევანის მაცხოვრებლები ფიქრობდნენ ფეხბურთის მოედნის აშენებისა და სპორტული ინვენტარის დამონტაჟების აუცილებლობაზე, რათა სოფლის ბავშვებს ჰქონდეთ სპორტით დაკავების შესაძლებლობა და მათ ოჯახებს არ მოუწიოთ სამშობლოს დატოვება შვილების სპორტული მომავლისა და კარიერის გამო, როგორც ეს ერთ დროს პოღოს მელიქიანის ოჯახს მოუწია.
