ახალქალაქის მოსახლეობა ცნობილია აპოლიტიკურობით. ისინი პასიურები არიან, იშვიათად საუბრობენ საჯაროდ პოლიტიკაზე, არ ესწრებიან პოლიტიკურ შეხვედრებს და, ზოგადად, ამ სფეროს მიმართ არანაირი ინტერესი არ აქვთ. ახალქალაქის მცხოვრებლებს „ახალისებენ“, რომ ხმა მისცენ მხოლოდ არჩევნებიდან არჩევნებამდე და მხოლოდ ინტენსიური საარჩევნო კამპანიის მეშვეობით.
Jnews-მა გაანალიზა ახალქალაქის მოსახლეობის პოლიტიკური კულტურა: რითი ხელმძღვანელობენ ისინი პოლიტიკური არჩევანის გაკეთებისას, რა დამოკიდებულება აქვთ პოლიტიკის მიმართ და რატომ ირჩევენ აქტიურობას თუ პასიურობას.
არჩევნებიდან არჩევნებამდე ახალქალაქში მმართველი პარტია მხარდაჭერის ერთ-ერთ ყველაზე მაღალ პროცენტს იღებს, მიუხედავად იმისა, თუ რომელი პარტიაა ის. ამომრჩეველთა აქტივობა, ზოგადად, საშუალოა, თუმცა, წლის დანარჩენ პერიოდში რაიონის მცხოვრებლები უკიდურესად პასიურები არიან, არ გამოხატავენ აზრს სოციალურ ქსელებში, არ ინტერესდებიან პოლიტიკური ცხოვრებით და, განსაკუთრებით, არ მონაწილეობენ მიტინგებში.
Jnews-მა სცადა ახალქალაქის მცხოვრებლებისგან გაერკვია, ინტერესდებიან თუ არა ისინი პოლიტიკით, მიდიან თუ არა არჩევნებზე და რა კრიტერიუმებით აკეთებენ არჩევანს. თუმცა, ბევრი უარს ამბობდა კითხვებზე პასუხის გაცემაზე, თუნდაც ანონიმურად.
ახალქალაქის საშუალო ასაკის მცხოვრები, რეგიონში პოლიტიკური კულტურის დონის შესახებ საუბრისას, აღნიშნავს:
„ჩვენ ჯერ კიდევ არ გვაქვს ისეთი პოლიტიკური სისტემა, სადაც ყველას აქვს თავისი დამოუკიდებელი არჩევანის გაკეთების უფლება. ხალხს ყოველთვის ეშინია, არის საფრთხე, რომ დაასმენენ, ეშინიათ ვინმეს წინაშე თქვან, ვის სასარგებლოდ მისცემენ ხმას, ან ერთს ამბობენ, მაგრამ აკეთებენ – მეორეს“.
ის აღნიშნავს, რომ თავად დიდად არ ინტერესდება პოლიტიკით, თუმცა ზოგჯერ უწევს:
„თითქმის ყოველთვის ვმონაწილეობდი არჩევნებში. ვმონაწილეობ არა იმიტომ, რომ ვინმეს ვემხრობი, არამედ წონასწორობისთვის. სადაც წონასწორობა არ არის და მხოლოდ ერთი ძალაა, იქ ხელისუფლებას შიში არ აქვს და კანონი აღარ მუშაობს. რაც მეტია კონკურენცია, მით უკეთესად მუშაობენ ისინი, მიუხედავად იმისა, თუ ვინ გახდება ლიდერი“, – ამბობს ის.
გამოკითხულის თქმით, კანდიდატის არჩევის ერთ-ერთი კრიტერიუმი ინდივიდუალურობაა, კანდიდატის ცნობა/გაცნობა. ის მწუხარებით აღნიშნავს, რომ ახალქალაქში წინასაარჩევნო რიტორიკა წლიდან წლამდე უცვლელი რჩება.
„წყალი, ელექტროენერგია, გაზი, გზები – ეს ყველაფერი მნიშვნელოვანია, მაგრამ არაფერი ახალი არ ინერგება. 21-ე საუკუნეში მხოლოდ ამით ვერ დაკმაყოფილდები. არიან ახალგაზრდები, არის განვითარება, მაგრამ გვჭირდება შესაბამისი პირობები, რათა ხალხი დარჩეს“.
ახალქალაქის მაცხოვრებლის თქმით, არჩევნები დემოკრატიის ნაწილია, როცა ხალხი ირჩევს იმ პიროვნებას ან ჯგუფს, რომელიც, საბოლოოდ, გააუმჯობესებს მათ ცხოვრებას. თუმცა, ყველა გაცნობიერებულად არ აკეთებს არჩევანს.
„არიან ადამიანები, რომლებიც ხმას აძლევენ უბრალოდ იმიტომ, რომ სთხოვეს, რადგან უხერხულია, ან ნაცნობები არიან. არიან ისეთებიც, ვისაც ესმის, რატომ მიდის. არიან ისეთებიც, რომლებიც უკვე სისტემაში არიან და ფიქრობენ: „კარგი, აბა, სხვას ვის მივცეთ ხმა?“ მიუხედავად იმისა, რომ ბიუჯეტის სექტორში დასაქმებულები ვალდებულნი არ არიან ეს გააკეთონ, ისინი თავიანთ საქმეს აკეთებენ და ამას პოლიტიკასთან კავშირი არ აქვს“.
ახალქალაქის კიდევ ერთი ახალგაზრდა მცხოვრები უფრო აპოლიტიკურ, პასიურ შეხედულებებს გამოთქვამს:
„არა, მე არ მივიღებ მონაწილეობას არჩევნებში, რადგან პოლიტიკით არ ვინტერესდები. არ ვიცი, ვინ არის წარდგენილი ან რა კანდიდატები არიან“.
მას მიაჩნია, რომ არჩევნები მნიშვნელოვანია, მაგრამ მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ ისინი სამართლიანად ჩატარდება. წინააღმდეგ შემთხვევაში, მონაწილეობას აზრს ვერ ხედავს.
„და როგორც დავინახეთ, ბოლო პერიოდში მხოლოდ ერთი პარტია გადის და არ მგონია, რომ სამართლიანად. აზრს ვერ ვხედავ, მაინც ის გავა, ვინც საჭიროა“.
ამ უკანასკნელის თქმით, ის არჩევნებზე წავიდოდა, თუკი „ისინი კარგ საარჩევნო კამპანიას ჩაატარებდნენ, შედეგებს აჩვენებდნენ და, თუ ეს კანდიდატი გაიმარჯვებს, იტყოდნენ, ასეთი სარგებელი იქნება ჩემთვის და ჩემი მეზობლისთვის“.
ახალქალაქში მცხოვრებმა ხანდაზმულმა ქალბატონმაც უპასუხა ჩვენს შეკითხვებს და საკმაოდ აქტიური პოზიცია გამოხატა.
„მე აუცილებლად მივიღებ მონაწილეობას არჩევნებში. ჩემი სამოქალაქო ვალია, ვიყო ინფორმირებული ჩვენი ქალაქის მნიშვნელოვანი ორგანოების შესახებ და მივცე ჩემი ხმა. ჩემი გამოცდილება აჩვენებს, რომ კანდიდატად ყველაზე ხშირად ის ადამიანი ინიშნება, რომელიც საზოგადოების მიერ გარკვეულწილად მიღებული იქნება, და არა ის პირი, რომლის სახელიც ამომრჩევლებში კითხვას ბადებს: „ნამდვილად იმსახურებს თუ არა ეს ადამიანი კანდიდატობას?“ ხოლო თუ გამონაკლისი შემთხვევა იქნება და სრულიად უღირსი, უპასუხისმგებლო კანდიდატი იქნება, რა თქმა უნდა, ხმას არ მივცემ მას და გამოვხატავ ჩემს აზრს ამის შესახებ“, – კომენტარს აკეთებს ის.
მისი თქმით, არჩევნები ძალიან მნიშვნელოვანია, რადგან ახალქალაქი დედაქალაქისგან შორსაა და საჭიროა, რომ მისმა ხმამ ცენტრშიც მიაღწიოს. ის აღნიშნავს, რომ სანამ ცოცხალია და გონება აქვს, თვალყურს ადევნებს ქვეყნისა და ქალაქის სიახლეებს, ამიტომ, რა თქმა უნდა, მიიღებს არჩევნებში მონაწილეობას – სწორ მმართველობაში საკუთარი წვლილის შესატანად.
„რა თქმა უნდა, არიან ადამიანები, რომლებიც ხმას აძლევენ უბრალოდ სადემონსტრაციოდ, გაუცნობიერებლად. მაგრამ მათ არ ესმით, რომ ისინი ამ ქვეყნის სრულფასოვანი მოქალაქეები არიან და უნდა განასხვავონ დადებითი და უარყოფითი და არ უნდა იყვნენ გულგრილები ამ სფეროს მიმართ“.
პოლიტოლოგი, კონფლიქტოლოგი და სამოქალაქო თანასწორობისა და ინტეგრაციის საკითხებში ყოფილი სახელმწიფო მინისტრი პაატა ზაქარეიშვილი ეროვნული უმცირესობების პოლიტიკურ ქცევას საზოგადოებაში მათი არასაკმარისი ინტეგრაციით ხსნის.
„სამწუხაროდ, ჩვენი ეროვნული უმცირესობების წარმომადგენლები ჯერ კიდევ სრულად არ არიან ინტეგრირებული, და ეს ყოველთვის მაწუხებს. ისინი, ასე ვთქვათ, ჯერ კიდევ ვერ გრძნობენ თავს სრულფასოვან მოქალაქეებად, როგორც ყველა დანარჩენი“.
შესაბამისად, ექსპერტის თქმით, ეროვნული უმცირესობები ამჯობინებენ „ზედმეტად არ გააღიზიანონ სხვები“ და ხმა მისცენ ხელისუფლებას – „ცოდვისგან თავის დასაცავად“.
„იქ, სადაც ეთნიკური აზერბაიჯანელები ან სომხები ცხოვრობენ, მაინც ყოველთვის შეიმჩნევა, რომ ისინი უმეტესწილად ხმას აძლევენ ხელისუფლებას. ეს საქართველოს სასარგებლოდ არ არის, მთავრობის სასარგებლოდ არ არის. ეს იმაზე მეტყველებს, რომ ეს ხალხი არ ენდობა მთავრობას, მათ ეშინიათ ხელისუფლების მხრიდან გარკვეული შენიშვნების, ამიტომ უკეთესია, ასე ვთქვათ, არ გააღიზიანონ არავინ და ხმა მისცენ იმას, ვისაც უნდა მისცენ, და არა იმ ადამიანს, ვისთვისაც თავად ისურვებდნენ ხმის მიცემას“.
ის დასძენს, რომ ეთნიკური უმცირესობებით დასახლებულ რეგიონებში პოლიტიკური სპექტრიც ნაკლებად მრავალფეროვანია, ვიდრე საქართველოს სხვა ნაწილებში. ის ეთანხმება იმას, რომ ეთნიკური უმცირესობები, როგორც წესი, პოლიტიკურად პასიურები არიან, ხოლო მაღალი აქტივობა „თავის დაზღვევის“ ხარჯზე მიიღწევა.
„შესაძლებელია ითქვას, რომ ისინი დინებას მიჰყვებიან. მაგალითად, ისინი ნაკლებად ეწინააღმდეგებიან ნებისმიერ პოლიტიკურ მოვლენას, რომელიც არ მოსწონთ. „ეს არ მომწონს, მაგრამ მაინც ჯობია მმართველ გუნდს მივცე ხმა“. მაღალი აქტივობა ზუსტად ამის მხარესაა, დაზღვევის მხარესაა, რომ არავინ არანაირი შენიშვნა არ მისცეს. თუ არ გამოცხადდები, კითხვებს დასვამენ. „ამიტომ, მირჩევნია, წავიდე და ხმა მივცე ხელისუფლებას. არ აქვს მნიშვნელობა, ვინ ვარ მე, მითხარით, ვინ არის დღეს ხელისუფლების სათავეში, და მე მას მივცემ ხმას“.
ახალქალაქში პოლიტიკა უმეტესობისთვის კვლავ შორეულ მოვლენად რჩება. ბევრი არ გრძნობს, რომ მათ ხმას შეუძლია რეალურად რამე შეცვალოს, ამიტომაც რჩებიან პასიურები. სხვები კი ხმას აძლევენ, რადგან „ასეა საჭირო“. ხალხი „სიფრთხილით“ ხელმძღვანელობს – ეშინია ცენტრიდან კრიტიკის, რადგან, როგორც ეროვნული უმცირესობა, რაიონის მცხოვრებლები არ არიან ინტეგრირებული და ჯერ კიდევ არ გრძნობენ თავს ქვეყნის სრულფასოვან მოქალაქეებად ეთნიკურ ქართველებთან თანაბრად. სანამ ყველა ეს ფაქტორი იარსებებს და არჩევნებში მონაწილეობა უფრო ვალდებულებად აღიქმება, ვიდრე მომავალზე გავლენის მოხდენის შესაძლებლობად, აქ რეალურ პოლიტიკურ აქტივობაზე საუბარი რთულია.
მთავარი ფოტო შექმნილია ხელოვნური ინტელექტის მიერ.
