გალინა ეღიაზარიანი ერთ-ერთია იმ ახალგაზრდა ექიმებს შორის, რომლებიც თბილისში სწავლის დასრულების შემდეგ მშობლიურ ქალაქში დაბრუნდნენ. თუმცა, ეს რთული ისტორია ასეთი წარმატებული არ იქნებოდა, რომ არა ეროვნული უმცირესობების წარმომადგენლებისთვის განკუთვნილი პროგრამა „1+4“. გალინა ერთ-ერთი პირველი აპლიკანტი იყო, ვინც ამ პროგრამით ჩაირიცხა ქართულ უნივერსიტეტში და უკვე რვა წელია, ოჯახის თერაპევტად მუშაობს.
„ჩვენ ვცდილობთ დავრწმუნდეთ, რომ ჩვენთან მომუშავე პერსონალი ადგილობრივი იყოს, რადგან ისინი უფრო მჭიდროდ არიან დაკავშირებული იმ ადგილთან, სადაც დაიბადნენ“, — ამბობს ახალქალაქის საავადმყოფოს მენეჯერი ალექსან თოროიანი საავადმყოფოს საკადრო პოლიტიკაზე საუბრისას.
სწორედ ასეთმა პოლიტიკამ უშველა გალინა ეღიაზარიანს, რომელიც ეროვნული უმცირესობების წარმომადგენლებისთვის განკუთვნილი პროგრამა „1+4“-ით ჩარიცხული ერთ-ერთი პირველი სტუდენტი იყო. თბილისის სამედიცინო უნივერსიტეტის დამთავრების და ადაპტაციისა და სწავლის რთული გზის გავლის შემდეგ, გალინა მშობლიურ ქალაქში დაბრუნდა, რათა ექიმად ემუშავა და პაციენტებს დახმარებოდა. მისი ისტორია იმის მაგალითია, თუ როგორ შეუძლია სახელმწიფო პროგრამას შეცვალოს ადამიანის ბედი.
„12 წელი ვსწავლობდი რუსულ სკოლაში. იმ წელს, როცა სკოლა დავამთავრე, პროგრამა „1+4“ დაიწყო. გადავწყვიტე ამ პროგრამით ჩამებარებინა. გამოცდა მშობლიურ ენაზე, სომხურ ენაზე უნდა ჩამებარებინა. რუსულ სკოლაში მოსწავლისთვის ეს ძალიან რთული იყო. მაგრამ ჩავირიცხე. ჩვენ „1+4“ პროგრამის პირველი ნაკადი ვიყავით. აბსოლუტურად წარმოდგენა არ გვქონდა, რა იყო, მაგრამ მე ვფიქრობდი: „ყოველ შემთხვევაში, საქართველოში ცუდი არ იქნება“. არჩევანი მქონდა — სომხეთში წავსულიყავი, მაგრამ არ მინდოდა იქ. მინდოდა საქართველოში დავრჩენილიყავი. გადავწყვიტე, რომ რთული იქნებოდა, მაგრამ მერე უფრო ადვილი გახდებოდა. ასე ჩავირიცხე,“ — იხსენებს ის.
გალინას თქმით, მოსამზადებელ კურსზე სწავლა ადვილი არ იყო: რთული იყო დიდ ქალაქთან შეგუება, განსაკუთრებით უცხო ენაზე. სომხებით დასახლებული ახალქალაქის მაცხოვრებლებისთვის ქართული ენა კვლავ რჩება ერთ-ერთ ღრმად ფესვგადგმულ პრობლემად. გალინას თქმით, პირველი 2-3 წელი მისთვის ძალიან რთული იყო, მაგრამ საბოლოოდ ქართველ თანაკურსელთა დონეს მიაღწია. 4000 სტუდენტიდან მხოლოდ 40 იღებდა სტიპენდიას და მათ შორის იყო გალინა ეღიაზარიანი.
„ძალიან კარგი ქართული ენის ლექტორები მყავდა. ჩვენ პირველი ნაკადი ვიყავით, სწავლება ძალიან კარგ დონეზე იყო. რომ არა „1+4“ პროგრამა, ალბათ, არც კი ვეცდებოდი საქართველოში ჩაბარებას. ამის წყალობით ჩავირიცხე. მაღალი ქულები მივიღე — უკვე აღარ მახსოვს რამდენი — და 100%-იანი გრანტი მივიღე. მოსამზადებელი კურსის დასრულების შემდეგ ფაკულტეტი უნდა ამერჩია. უკვე ვიცოდი, რომ მედიცინა მინდოდა ამერჩია. მაშინ უფრო გამიჭირდა — ქართველ სტუდენტებთან ერთად ვსწავლობდით. და გინდა თუ არა, უკვე ქართულად უნდა ილაპარაკო. რთული იყო, ბევრი რამ რუსულად არ იყო ახსნილი. მართალია, მასალების წაკითხვა რუსულადაც შემეძლო, რათა უკეთ გამეგო, მაგრამ საჭირო იყო მათი გადმოცემა ქართულად. ეს ჩემთვის სტიმული გახდა, რომ თარგმნა დამეწყო“, — იხსენებს გალინა.
განათლების გზა ყოველთვის ადვილი არ არის, განსაკუთრებით მაშინ, როცა ახალ ენობრივ გარემოსა და უცნობ ქალაქში იწყებ, მაგრამ ზოგჯერ სწორედ გამოწვევები ხდება ზრდისა და რეალური ცვლილებების სტიმული.
„იმ წლებში თბილისის სამედიცინო ფაკულტეტზე ცოტა თუ აბარებდა, სწავლა ძალიან რთული იყო. სომხურენოვანი სტუდენტებიდან სწავლას მხოლოდ 2-3 ადამიანი ამთავრებდა, ცოტანი ვიყავით. დანარჩენები სხვა ფაკულტეტებზე გადავიდნენ ან სხვა ქალაქებში წავიდნენ. მე არ ვნანობ, რომ თბილისში ჩავაბარე და პროგრამა „1+4“-ით სწავლის შესაძლებლობა მივიღე. ეს ეტაპი ცხოვრებაში თავიდან რომ დამეწყო, იგივე არჩევანს გავაკეთებდი. რა თქმა უნდა, ბევრი რამ დამოკიდებულია თავად ადამიანის მონდომებაზე, მაგრამ პროგრამამ უფრო სწრაფად დამეხმარა ადაპტაციაში“, — ამბობს გალინა.
გალინა ოჯახში პირველია, ვინც ექიმის პროფესია აირჩია. მას იმედი აქვს, რომ მომავალში მისი შვილებიც გაჰყვებიან ამ რთულ, მაგრამ მნიშვნელოვან გზას. წარმატებული ექიმის ნაცვლად, ის შეიძლებოდა მასწავლებელი გამხდარიყო, საყვარელი დეიდის მაგალითზე, მაგრამ ბედმა სხვაგვარად განვითარა.
„ბავშვობიდან მიყვარდა მედიცინა, მაგრამ ორი ვარიანტი მქონდა: მასწავლებელი გავმხდარიყავი თუ ექიმი. მასწავლებლობა უფრო ადვილი იქნებოდა, მაგრამ მედიცინა უფრო ახლოს იყო ჩემთან. მართალია, მედიცინაც არ არის იოლი საქმე, მაგრამ ადამიანის სიცოცხლესთან გაქვს საქმე და ეს უფრო დიდი პასუხისმგებლობაა. ჩემს ცხოვრებაში იყო მენტორი, რომელმაც მასწავლებლობის პროფესიის არჩევისკენ მიბიძგა — ეს ჩემი დეიდა, კარინა ოგანესოვნაა. ის ჩემთვის მაგალითი იყო, მაგრამ მისი შემხედვარე მივხვდი, რომ მედიცინა უფრო ახლოს იყო ჩემთან და არჩევანი მის სასარგებლოდ გავაკეთე“.
ექიმის გზა მრავალწლიანი შრომა, სწავლა და სირთულეების დაძლევაა. სამედიცინო განათლება ენის შესწავლით დაიწყო, გაგრძელდა ექვსწლიანი სწავლით სამედიცინო ფაკულტეტზე, შემდეგ კი საქართველოში სამწლიანი რეზიდენტურით. ამ პერიოდში ახალგაზრდა ექიმი გათხოვდა და შვილები ეყოლა.
„დავრჩენილიყავი იქ თუ არა? მშვენიერი ოჯახი მაქვს და ამიტომაც დავბრუნდი. ჩემთვის ოჯახი ყველაზე მთავარია. თუ ადრე მქონდა ოჯახი, რომელშიც დავიბადე და მუდმივ მხარდაჭერას ვგრძნობდი, ახლა ჩემი მხარდაჭერა ჩემი ქმარია. არ ვნანობ, რომ ჩემი ცხოვრება ახალქალაქს უკავშირდება. ვცდილობდი, ყველა სირთულე დამეძლია, განსაკუთრებით იმის გათვალისწინებით, რომ ოჯახის თერაპია არის პროფესია, რომელიც ყველა სპეციალობას მოიცავს. ის არც ისე მარტივია, როგორც რაიმე კონკრეტულის შესწავლა. ის მოითხოვს ცოდნას ყველა სფეროდან და პრაქტიკას. მაგრამ სურვილის შემთხვევაში, ყველაფერი შესაძლებელია“, — მიიჩნევს გალინა.
მისი თქმით, მედიცინა ძალიან რთული და საპასუხისმგებლო პროფესიაა, რომელიც დიდ დროს მოითხოვს. ხოლო ეროვნული უმცირესობების სტუდენტები ხშირად ორმაგ დროსა და ძალისხმევას ხარჯავენ მის ასათვისებლად.
„ჩვენს კურსზე გვყავდა სტუდენტები, რომლებიც სწავლობდნენ თავიანთ მშობლიურ (ქართულ) ენაზე და ისინი ყოველთვის ვერ იგებდნენ მასალას. ჩემთვის უფრო რთული იყო. ბევრი რთული საგანი იყო, მაგრამ ღამეებს ვათენებდი, ვსწავლობდი და, შედეგად, ყველაფერს ვხვდებოდი. კმაყოფილი ვარ ჩემი სტუდენტური წლებით, მაგრამ სწავლა მშობლიურ ენაზე რომ ყოფილიყო, ამას გაცილებით ნაკლები დრო დასჭირდებოდა“, — ამბობს ის.
ბევრი კურსდამთავრებული ცდილობს სწავლის დასრულების შემდეგ დიდ ქალაქებში დარჩეს, მაგრამ გალინამ თავიდანვე იცოდა, რომ სახლში დაბრუნდებოდა.
„შემომთავაზეს, იქ დავრჩენილიყავი, მაგრამ ჩემი ოჯახი აქ არის და ეს ჩემთვის უფრო მნიშვნელოვანია. ისე მიყვარს ჩემი პროფესია, რომ ფინანსური მხარე მთავარ როლს არ თამაშობს. მთავარია, ხალხს დავეხმარო, რათა ჩემი დახმარებით კმაყოფილები იყვნენ. როცა პაციენტები საავადმყოფოს გარეთ მიხდიან მადლობას, ეს საუკეთესო ჯილდოა. რა თქმა უნდა, ფულიც საჭიროა, მაგრამ ცხოვრებაში ყველაფერი ამით არ წყდება“.
ახალგაზრდა ასაკის მიუხედავად, გალინა ეღიაზარიანს უკვე აქვს საინტერესო და ღირებული გამოცდილება: ათი წელი სწავლა და რვა წელი ოჯახის თერაპევტად მუშაობა. ის თბილისის სხვადასხვა კლინიკაში მუშაობდა, თავი სწავლებაშიც გამოსცადა. დღეს ის ახალქალაქის საავადმყოფოში დაუღალავად მუშაობს.