შირაზ ჩახოიანმა განათლების მისაღებად გრძელი და რთული გზა გაიარა. ფინანსური სირთულეების, საზღვარგარეთ მუშაობის, ოჯახისგან შორს გატარებული წლებისა და ურყევი რწმენის წყალობით, მან საბოლოოდ მიაღწია მიზანს – ამ წელს დაამთავრა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტი და მაგისტრის ხარისხი მოიპოვა.
შირაზ ჩახოიანი ახალქალაქის რაიონის სოფელ ალათუმანიდანაა. მისი საგანმანათლებლო გზა საინტერესო, მაგრამ ამავე დროს ძალიან რთული იყო. სკოლის დამთავრების შემდეგ, როდესაც სამომავლო ნაბიჯები უნდა გადაეწყვიტა, ქართული ენის მასწავლებელმა, ნორა ბიბილაშვილმა და იმ დროის დირექტორმა, არმენ კურღინიანმა, ურჩიეს, საქართველოში დარჩენილიყო და უმაღლესი განათლება აქ მიეღო.
2013 წელს ის ჯარში გაიწვიეს, ხოლო 2014 წელს თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში, ქართული ენის მოსამზადებელ კურსზე ჩააბარა. სირთულეებიც სწორედ მაშინ დაიწყო. შირაზი კურსზე მოწინავე სტუდენტებს შორის იყო, ყოველთვის ისწრაფვოდა და დიდი ინტერესი ჰქონდა სწავლის მიმართ, თუმცა ფინანსური პრობლემების გამო იძულებული გახდა, სწავლა შეეწყვიტა და საზღვარგარეთ სამუშაოდ წასულიყო.
როგორც კი პრობლემები შეიქმნა, მიუხედავად იმისა, რომ ლექტორები და თანაკურსელები მოუწოდებდნენ, არ წავსულიყავი, იძულებული გავხდი, ყველაფერი მიმეტოვებინა და ფულის საშოვნელად წავსულიყავი. თუმცა, ეს აზრი მოსვენებას არ მაძლევდა, ძალიან მინდოდა დაბრუნება. ამ პერიოდში დავოჯახდი, ოჯახი შევქმენი და სირთულეებიც გაორმაგდა. მეგონა, სწავლა დაუსრულებელ ოცნებად დარჩებოდა, მაგრამ მე და ჩემმა მეუღლემ გადავწყვიტეთ, რომ ნებისმიერ ფასად მიზნისთვის უნდა მიმეღწია.
შირაზი და მისი მეუღლე, მარიანა, ერთმანეთს უნივერსიტეტში, ერთ კურსზე სწავლისას შეხვდნენ. მარიანა დიდი სინანულით გვიამბობდა, რომ თავიდან არც კი დაუჯერებია, როდესაც შირაზის გადაწყვეტილება გაიგო სწავლის შეწყვეტის შესახებ, მაგრამ შემდეგ იძულებულები გახდნენ, რეალობას შეგუებოდნენ. ისინი 2018 წელს დაქორწინდნენ, როდესაც მარიანა უკვე ბოლო კურსზე სწავლობდა.
2019 წელს შირაზს სწავლის გადავადების ვადა ეწურებოდა და არჩევანის წინაშე დადგა: გაეგრძელებინა სწავლა თუ საბოლოოდ უარი ეთქვა ამ იდეაზე. სწორედ მაშინ დაიწყო შირაზის ბრძოლის რთული გზა.
მეუღლესთან ერთად მათ დიდხანს იმსჯელეს, გაითვალისწინეს ყველა მოსალოდნელი სირთულე და საბოლოოდ გადაწყვიტეს, რომ რაც არ უნდა მომხდარიყო, შირაზი სწავლას გააგრძელებდა და ამ გზას ერთად გაივლიდნენ.
ამ პერიოდის განმავლობაში მას მშობლებიც და მთელი ოჯახიც მხარს უჭერდნენ. წარმატების გზაზე დიდი იყო დედის როლი.
ამ თემაზე ჩვენ როგორც შირაზს, ისე მის მეუღლეს ვესაუბრეთ. შირაზმა გვიამბო, რომ პირველ წელს, პანდემიის გამო, ლექციებს სახლიდან ესწრებოდა, შემდეგ კი, კარგი სწავლის წყალობით, სომხური საგანმანათლებლო ფონდისგან სტიპენდია მიიღო, რამაც მის ცხოვრებაში დიდი როლი ითამაშა. როგორც კი უნივერსიტეტში ლექციები განახლდა, შირაზი თბილისში გადავიდა და ენობრივ თუ ინტეგრაციის პრობლემებთან ერთად, ოჯახისგან შორს ყოფნის ფაქტის დაძლევაც მოუწია.
როდესაც ლექციები აუდიტორიაში დაიწყო, თანაკურსელები გავიცანი. ყველა ჩემზე პატარა იყო, ჩემი სტატუსიც განსხვავებული გახლდათ, რაც ასევე სირთულეს წარმოადგენდა. მთელი ამ ხნის განმავლობაში ვცდილობდი, სწავლა პირველ ადგილზე მქონოდა. ვმუშაობდი, სადაც შემეძლო, კონსულტანტად მაღაზიაში, მასწავლებლად და ა.შ. ამასთან ერთად, ვცდილობდი, სახლშიც მოვსულიყავი და სოფელში ჩემს ოჯახს დავხმარებოდი.
შირაზი ამაყი მზერით და ღიმილით უყურებდა მარიანას და ამბობდა, რომ ეს ყველაფერი მის მეუღლეში არსებული რწმენის გარეშე შეუძლებელი იქნებოდა. ის გულწრფელად აღიარებს, რომ ფსიქოლოგიურად რთული მომენტები ჰქონდა, როდესაც ფიქრობდა, ყველაფრისთვის თავი დაენებებინა და ოჯახთან დაბრუნებულიყო, მაგრამ მარიანა მუდამ ახსენებდა, რისთვის დაიწყეს ეს ყველაფერი, მუდამ მოტივაციას აძლევდა და საზრუნავი საკუთარ თავზე აიღო.
ამ წელს შირაზმა თსუ-ის ბილინგვური განათლების სამაგისტრო პროგრამა დაამთავრა. მათ შეძლეს და ეს გზა ერთად მიიყვანეს ბოლომდე.
მარიანა ამბობს, რომ დამთავრების დღეს, როდესაც მეუღლე საუნივერსიტეტო კურსდამთავრებულის ტანსაცმლით დაინახა, უსაზღვრო სიამაყე იგრძნო. მან იგრძნო, რომ ამდენი სირთულის გადატანა ამ დღისთვის ნამდვილად ღირდა.
„სამი შვილი გვყავს. უფროსი ქალიშვილი მამასთან ძალიან ახლოს იყო. ის მაშინ დაიბადა, როდესაც შირაზი სასწავლებლად წავიდა. ყოველ წასვლაზე სიცხე ადიოდა, მამას იკითხავდა, მაგრამ ვცდილობდი, ეს ჩემი მეუღლისთვის არ მეთქვა, რათა არ ენერვიულა და სწავლაზე კონცენტრირებულიყო. მანძილის დაძლევა რთული იყო, მაგრამ მის ძალებში დარწმუნებული ვიყავი,“ — გვიყვება მარიანა.
შირაზი კი ხუმრობს, რომ ორი გოგონას შემდეგ, ბიჭი მაგისტრატურის საჩუქარი იყო.
სწავლის დასრულების შემდეგ ის სოფელში დაბრუნდა და ირწმუნება, რომ საკუთარ თავს სხვაგან ვერსად ხედავს. აპირებს, თავის რეგიონში დარჩეს და ახალგაზრდების უკეთესი მომავლისთვის იბრძოლოს. ის მზადაა, ბევრს გაუზიაროს თავისი ცოდნა და გამოცდილება. აცნობიერებს, რომ სამი შვილის უზრუნველყოფას დიდი სახსრები სჭირდება, მაგრამ მისი მიზანი – რეგიონის განვითარებაში წვლილის შეტანა – ამაზე უფრო მნიშვნელოვანია.
„რამდენიმე გასაუბრებაზე ვიყავი, დადებით პასუხს ველოდები, რომ მასწავლებლად დავიწყო მუშაობა,“ — გვიყვება შირაზი.
ჩვენს კითხვაზე, თუ რას ურჩევს ადამიანებს ან ახალგაზრდებს, რომლებიც ასეთ რთულ სიტუაციაში აღმოჩნდნენ, შირაზი პასუხობს:
„დიდი მიზანი უნდა გქონდეთ, გჯეროდეთ მისი და იბრძოლოთ მისთვის, ეს არის ჩემი ყველაზე მნიშვნელოვანი რჩევა. რა თქმა უნდა, ღვთის ფაქტორი ყოველთვის არსებობს, თუ მას ასე სურდა, სწორედ ეს იყო სწორი – ამ გზის გავლა, გამოცდა და დაძლევა, საყრდენად ყოფნა და მტკიცე საყრდენის ქონა, მაგრამ ყველაფერი იძლევა ღვთის, რწმენისა და სიყვარულის დახმარებით.“
მას მარიანაც უერთდება და ამბობს, რომ სირთულეები ყოველთვის არის, მთავარია ჰარმონია, სხვისი ოცნებების შენზე წინ დაყენება და რწმენა, დანარჩენი ყველაფერი თავის ადგილზე დადგება.
შირაზი ამბობს, რომ იყო სტერეოტიპებიც, თითქოს მასწავლებლობა კაცის საქმე არ არის, მით უმეტეს, როცა სამი შვილის მამა ხარ, მაგრამ ეს ყველაფერი უკვე წარსულშია და მზად არის ახალი მიზნებისკენ წავიდეს.
შირაზის ისტორია მხოლოდ სწავლაზე არ არის, ეს რწმენის, ოჯახის სიყვარულისა და არასდროს დანებების ამბავია. ყოველ რთულ მომენტში მარიანა გვერდით ედგა და ოცნების ფასს ახსენებდა. დღეს, როდესაც მან თავისი გზა დაასრულა და სოფელში დაბრუნდა, მზადაა, ცოდნა და გამოცდილება სხვებს გაუზიაროს. ის ამტკიცებს, რომ ნამდვილი გამარჯვება არა მხოლოდ პირადი მიზნის მიღწევაა, არამედ ამ გზით სხვების შთაგონებაც.
