უკვე რამდენიმე თვეა, რაც ახალქალაქის რეფერალური საავადმყოფოს მიმღებ განყოფილებაში პაციენტებს მომღიმარი, ულვაშებიანი ექიმი ხვდება. საუბარია მიმღები განყოფილების ექიმ კარუშ (კარაპეტ) გასპარიანზე, რომელმაც დედაქალაქის საუკეთესო კლინიკები დატოვა და ახალქალაქში დაბრუნდა, რათა მშობლიური მხარისთვის სასარგებლო ყოფილიყო.
როგორც თვითონ აღწერს საკუთარ თავს, ბუნებით კეთილი და მზრუნველია. ბავშვობიდან ყოველთვის ეხმარებოდა ადამიანებს. ოჯახში ასეთი აღზრდა მიიღო.
კარუშ გასპარიანი ნინოწმინდის რაიონის სოფელ უჯმანაში დაიბადა და გაიზარდა. სკოლის დამთავრების შემდეგ სწავლა თბილისში გააგრძელა.
ის არასდროს ყოყმანობდა იურისტად, არქიტექტორად ან მასწავლებლად გახდომაზე და მაშინვე აირჩია მედიცინა.
ოჯახი ყოველთვის მხარს უჭერდა მის შვილს, როგორც პროფესიის არჩევაში, ასევე ზოგადად.
„ჩემი ოჯახი ყოველთვის ჩემს გვერდით იყო, ყოველთვის ვიღებდი მათგან მხარდაჭერას, რომ ყველაფრის გაკეთება შემიძლია. მე ექიმების ოჯახიდან არ ვარ, უფრო მეტიც, ჩვენი სოფლიდან არ არიან ახალი თაობის ადამიანები, რომლებიც მედიცინაში მიდიან. ბოლო სტუდენტი 90-იან წლებში იყო“, – თქვა ექიმმა გასპარიანმა.
მისი სწავლის პირველი წელი ფერადი იყო, როგორც კარუშმა აღწერა, მან ვერც კი შეამჩნია, როგორ ჩაიარა ქართული ენის სწავლების მოსამზადებელმა კურსმა.
„პირველ კურსზე გადავედი და სირთულეები დაიწყო, ყველაფერი ქართულ ენაზე იყო. ვსწავლობდი, არ მეძინა, ნამდვილად არ მეძინა და მივაღწიე სასურველ შედეგს. არასდროს მიფიქრია, რომ მედიცინას მივატოვებდი“, – თქვა ექიმმა გასპარიანმა.
ეს უკანასკნელი ზოგადი მედიცინის განყოფილებაში სწავლობდა თბილისის სახელმწიფო სამედიცინო უნივერსიტეტში.
„ზოგადი მედიცინის კარგი მხარე ის არის, რომ ყველაფერს სწავლობ და სწავლისას შეგიძლია გაარკვიო, რომელია შენი. თავიდანვე ინტენსიური თერაპიის განყოფილებაში ვმუშაობდი, რადგან ჩემთვის ინტენსიური თერაპია არის ადგილი, სადაც ადამიანი სიცოცხლესა და სიკვდილს შორის დგას. ჩემთვის ყველაზე დიდი ემოციური მდგომარეობა პაციენტის გადარჩენის დროსაა“, – ამბობს ის.
ჩვენმა გმირმა, სწავლასთან ერთად, კორონავირუსის პანდემიის დროს დაიწყო მუშაობა, ინტენსიური თერაპიის განყოფილებაში მუშაობდა. ის 2018 წელს დაასაქმეს და 2020 წლიდან მუშაობს. მოგონებები ჯერ კიდევ ახალია- მას ახსოვს, როგორ გაუკეთეს პირველად გულის მასაჟი მის თანდასწრებით, დატოვა და წავიდა.
„პირველად პაციენტს არ მივუახლოვდი, უბრალოდ წამოვედი და წავედი, შემდეგ კი დროთა განმავლობაში მივხვდი, რომ ინტენსიური თერაპია ჩემთვის არ იყო. პირველი ემოცია ძალიან საინტერესო იყო, როდესაც ჩვეულებრივი კათეტერის ჩადგმა ვისწავლე, როცა იგებ, რომ ჩადგმული კათეტერი განიკურნა. შემდეგ მაშინვე რეანიმაციაზე გადავედი და სხვაგან აღარსად წავსულვარ“, – იხსენებს ჩვენი გმირი.
საინტერესო ის არის, რომ კარაპეტ გასპარიანის გეგმებში ახალქალაქში ან ნინოწმინდაში დაბრუნება არ იყო.
„სამსახური, სახლი, გარემო, მეგობრები და უცებ ნაცნობმა დამირეკა, რომ ახალქალაქის საავადმყოფოდან ჩამოვიდა და დახმარება სჭირდებოდა. ამაზე არ მიფიქრია, მაშინვე დავურეკე ჩვენსას და ვუთხარი, რომ ვბრუნდებოდი“.
ის ხაზს უსვამს, რომ ყველა ადამიანს თავისი დაბადების ადგილის წინაშე რაღაც ვალდებულება აქვს.
„მე მოვედი, რომ ვიყო ხალხის გვერდით, აქ ვიმუშაო“.
უკვე 8 თვეა, რაც ის აქ მუშაობს, პირველი 5 თვე სამუშაოს ათავსებდა – მუშაობდა როგორც თბილისში, ისე ახალქალაქში.
ამბობს, რომ რთულია ახალქალაქის გარემოსთან შეგუება.
„ყველაზე რთული ადაპტაცია აქ გავიარე, განსაკუთრებული ხალხია, განსხვავებული ერი, არა ცუდი გაგებით, მართლა განსხვავებული. ახალქალაქი სამუშაოდ ძალიან სასიამოვნო ადგილია, გარემო ამხნევებს, ბევრი ადამიანია, ვინც ჩემს გვერდით იყო და დამეხმარა ადაპტაციის პერიოდში“.
ამბობს, რომ პირველი დაბრკოლება, რომელსაც აქ შეხვდა, ის იყო, რომ თავიდან არ ენდობიან, საერთოდ არ ენდობიან ექიმებს, მაგრამ თუ ენდობიან, მაშინ მორჩა, ბოლომდე ენდობიან.
ჩვენს გმირს ჯერ არ აქვს მკაფიო გადაწყვეტილება მომავალ გეგმებთან დაკავშირებით – დარჩება თუ არა ახალქალაქში.
„გადაწყვეტილი არ მაქვს, აქ დავრჩები თუ წავალ მომავალში, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, რომ ჩემს წვლილს შევიტან ახალქალაქის საავადმყოფოს განვითარების პროცესში, ეს ცალსახაა“.
კარუშ გასპარიანი ახალქალაქში იმდენად შეიყვარეს, რომ პაციენტები საავადმყოფოს დერეფანში თავიანთ ულვაშებიან ექიმს ეძებენ. ეკითხებიან: „სად არის ის ულვაშებიანი ექიმი?“
ის ამბობს, რომ როცა გიცნობენ, პატივს გცემენ, უყვარხარ, ეს გაძლევს ენერგიას, რომლის შეცვლაც არაფრით შეიძლება.
ჩვენს გმირს ცხოვრებაში იმედი შეიძლება გაუცრუვდეს, როცა მის ნდობას არ ამართლებენ. ყველაზე მეტად კი ახარებს საავადმყოფოდან ბედნიერი გამწერი პაციენტი და უბრალოდ ის, რომ საავადმყოფოში მოსული პაციენტები ეკითხებიან: „როგორ ხართ?“
მნიშვნელოვანი გარემოება, რომელსაც ყურადღების არ მიქცევა შეუძლებელია: ექიმი ნებისმიერ სიტუაციაში – პაციენტის გასინჯვისას, საავადმყოფოს დერეფანში პაციენტის ახლობლებთან საუბრისას – ყველგან იღიმის.
ჩვენს შეკითხვაზე, არის თუ არა ოდესმე მოწყენილი, მან უპასუხა: „ყოველთვის პოზიტიური ვარ, არ არსებობს სიტუაცია, რომ ცუდი დავინახო და გული დამწყდეს, ყოველთვის ვცდილობ პოზიტივი დავინახო, თუნდაც ცუდში“.
ახალქალაქისა და თბილისის პაციენტებს შორის შედარებისას, ექიმი ხაზს უსვამს: „თბილისი დიდი ქალაქია, იქ შეიძლება გადაარჩინო ადამიანის სიცოცხლე და მერე აღარასოდეს ნახო, მაგრამ აქ საავადმყოფოს გარეთაც ხვდები მას და გრძნობ პოზიტიურ დამოკიდებულებას“.
„გამოდიხარ და გცნობენ, ეს სასიამოვნოა. ყველაზე მნიშვნელოვანი ის არის, რომ კარგ ადამიანად და კარგ ექიმად აღიქვამენ.“
