1 ივლისს, ნინოწმინდის მუნიციპალიტეტის სოფელ ღულალისში პირველად აღინიშნა სოფლის დღე. აღნიშვნა ადგილობრივი მოსახლეობისა და საზღვარგარეთ მცხოვრები ღულალისელების ერთობლივი ინიციატივითა და ძალისხმევით გაიმართა.
ღონისძიება წლების შემდეგ შეხვედრის, ერთმანეთის ხელახლა აღმოჩენისა და ძველი და ახალი მოგონებების გაზიარების შესაძლებლობად იქცა. სოფელმა იმ დღეს ღულალისის ასობით მკვიდრს უმასპინძლა, რომლებიც არა მხოლოდ მეზობელი დასახლებებიდან, არამედ საზღვარგარეთიდანაც ჩამოვიდნენ.
სადღესასწაულო ღონისძიება სოფლის გორაკზე ახლად აშენებული ჯვრის კურთხევით დაიწყო. ცერემონია მამა არმაშ პოღოსიანმა და მამა თადევოს მკრტჩიანმა შეასრულეს.
მამა არმაშმა თავის კურთხევის სიტყვაში აღნიშნა:
„ეს ჯვარი, რომელიც სოფელ ღულალისში აშენდა, ერთობას, სიყვარულსა და სითბოს მოაქვს. დღეს ყველა გახარებული იყო. ჩვენი ლოცვაა, რომ ეს ჯვარი იყოს ჩვენი მფარველი, გააძლიეროს ჩვენი ერი, ჩვენი სახელმწიფო და განმტკიცდეს რწმენაში. ქრისტეს ჯვარმა მუდმივად უნდა შეგვახსენოს ღვთის ყოფნის შესახებ“.
ღულალისი ჯავახეთის ერთ-ერთ უძველეს სოფლად ითვლება. 1928 წელს აქ დასავლეთ სომხეთის ერზურუმის პროვინციის მასურისა და აშხალას სოფლებიდან ბევრი სომეხი დასახლდა. მათი ნაწილი დროებით წალკაში გადავიდა საცხოვრებლად, მაგრამ 1918–1921 წლებში ჯავახეთში დაბრუნდა.
ღონისძიებაზე დამსწრე სოფელ ღულალისის მაცხოვრებელმა, არმენ ხაჩატრიანმა, თავის გამოსვლაში ხაზი გაუსვა:
„დღეს, ჯვართან, ღულალისელები ქვეყნის სხვადასხვა კუთხიდან ჩვენს სოფელში შეიკრიბნენ. ისევე, როგორც 301 წლიდან მოყოლებული, ჩვენი ჯვარი და ქრისტიანობა ყოველთვის გვაერთიანებდა, დღეს ეს ჯვარი ჩვენი ერთიანობის სიმბოლოდ იქცა. ამიერიდან ჩვენს სოფელს საკუთარი დღესასწაული ექნება“.
მან თავისი გრძნობები პოეზიაშიც გამოხატა და მშობლიურ სოფელს მიუძღვნა.
დღესასწაულს ახალქალაქისა და ნინოწმინდის ადგილობრივი თვითმმართველობის ორგანოების წარმომადგენლებიც ესწრებოდნენ.
სადღესასწაულო ღონისძიების მთავარი მოვლენა კონცერტი იყო, რომელმაც ღულალისის ყველა თაობის მაცხოვრებლები ერთ პლატფორმაზე შეკრიბა. სომხური ხალხური სიმღერები და ცეკვები თანამედროვე შესრულებებთან იყო შერწყმული, რამაც თბილი და დასამახსოვრებელი ატმოსფერო შექმნა. კონცერტში მონაწილეობდნენ ცნობილი მომღერლები მასის ჰუნანიანი, ხაჩიკ არენცი, ასევე საყვარელი აშუღი ლეილი, რომელთა გულისამაჩუყებელი სიმღერებიც აუდიტორიას შეეხო და კიდევ ერთხელ შეახსენა მათ ეროვნული ფესვების, მუსიკისა და სამშობლოს სიყვარული და ლტოლვა.
ღულალისის დღე არა მხოლოდ დღესასწაულად, არამედ სულიერ ხელახალ აღმოჩენადაც იქცა,- დღედ, როდესაც მოგონებები გაცოცხლდა, როდესაც სოფელი კვლავ აივსო სიცოცხლის სუნთქვით, ხმებითა და ერთიანობით. ამ დღესასწაულმა საფუძველი ჩაუყარა ულამაზეს ტრადიციას, რომელიც წელიწადში სულ მცირე ერთი დღით ღულალისის ყველა მაცხოვრებელს საკუთარ ფესვებსა და მიწასთან დააკავშირებს.
გევორგ ჯანოიან
