ახალქალაქში შაჰბეკიანების ოჯახი ცნობილია, როგორც ტყავის ოსტატების მემკვიდრეობითი გვარი, რომლებიც ფეხსაცმელსა და ტყავის ფეხსაცმელებს ამზადებენ. ამ საქმით ვაღარშაკის პაპა – არმინაკი, მისი მამა და ძმაც იყვნენ დაკავებულნი. ქალაქში მათზე, როგორც თავიანთი საქმის ნამდვილ ოსტატებზე საუბრობენ. ვაღარშაკის ვაჟი ჯერ ამ ხელობას არ მისდევს, მაგრამ მოდის ბიზნესის განვითარებაშია ჩართული.
დემირჭიანის სახელობის სკოლის გვერდით, აღმაშენებლისა და სარგსიანის ქუჩების კვეთაზე მდებარე პატარა ფართი ახალქალაქში ადგილობრივების განსაკუთრებულ ყურადღებას აქამდე არ იქცევდა. ბევრი ფიქრობს, რომ იქ უბრალოდ ფეხსაცმელს არემონტებენ, ბევრს არც კი უფიქრია, რას აკეთებენ იქ, და სულ რამდენიმე ადამიანმა იცოდა, რომ ამ კედლებს მიღმა ხელით ნაკეთი, ხარისხიანი და კომფორტული ფეხსაცმლის ექსკლუზიური მოდელები იქმნება. დღეს კი მოკრძალებული ფეხსაცმლის სახელოსნო ყურადღებას იქცევს იმით, რომ შენობის რემონტი მიმდინარეობს. ვაღარშაკ შაჰბეკიანმა გადაწყვიტა, თავისი სახელოსნო უფრო შესამჩნევ ადგილად გადააქცია, სადაც შოურუმი და დიდი ვიტრინები იქნება.
ვაგარშაკ შაჰბეკიანმა ხელობა მამისგან ისწავლა, რომელმაც, თავის მხრივ, მამამისისგან ისწავლა. ისინი წარმოშობით სოფელ კულიკამიდან არიან, მაგრამ ქალაქში დიდი ხნის წინ გადავიდნენ საცხოვრებლად.
ვაღარშაკის პაპა- არმენი, მეტყავე იყო. ხოლო მისი მამა – რუბენ შაჰბეკიანი,ვინც 1927 წელს სოფელ კულიკამში დაიბადა, ფეხსაცმლისა და ტყავის ნაწარმის ოსტატის გზას დაადგა. მოგვიანებით ოჯახი ახალქალაქში გადავიდა, ხოლო რუბენი თავის ოსტატობას თბილისში, ცნობილ ოსტატ კარლოსთან სწავლობდა. ვაღარშაკის თქმით, მამა მთელი ცხოვრების განმავლობაში ინარჩუნებდა კავშირს თავის ოსტატთან.
რუბენ შახბეკიანი, შესყიდვების ოფიცერი, ფეხსაცმლის მაღაზია სოხუმში
ვაღარშაკის ბიძა ჟორა (გიორგი) შაჰბეკიანიც მამის კვალს გაჰყვა და გენებიდან მემკვიდრეობით მიღებული უნარ-ჩვევები განივითარა. ის ერევანში, ნაირის ფეხსაცმლის ქარხანაში მუშაობდა და ქარხნის საუკეთესო შესყიდვების ოფიცრად ითვლებოდა.
ჟორა შაჰბეკიანი, ფეხსაცმლის ფაბრიკა „ნაირი“, ერევანი
ვაღარშაკი ადრეული ასაკიდან ეხმარებოდა მამას და დაეუფლა ხელობას, რომელიც ცხოვრებაში არაერთხელ გამოსდგომია. პროფესიით ინგლისური ენის მასწავლებელია, მუშაობდა უნივერსიტეტსა და სკოლაში. თუმცა, მეწაღეობა ყოველთვის მის საყვარელ ჰობად რჩებოდა.
ვაღარშაკს არც უფიქრია, რომ მეწაღეობა ოდესმე მისი ოჯახისთვის შემოსავლის წყარო გახდებოდა.
„მეწაღეობა ყოველთვის მეხმარებოდა რთულ დროს. მივხვდი, რომ გამომდის – ეს ნიჭი ჩემშია. როდესაც აქ ვმუშაობ- ვისვენებ. ეს ჩემი სტიქიაა. სადღაც წავიკითხე- თუ ადამიანი გზას კარგავს, თავის საწყისებს უნდა დაუბრუნდეს“, – ამბობს ვაღარშაკ შაჰბეკიანი.
მამაკაცის მოკასინები(ტყავის რბილი ფეხსაცმელი)
ის ახლა კერავს მამაკაცის, ქალის და ბავშვის ფეხსაცმელს. ამ არჩევანამდე ეგრევე არ მისულა, მაგრამ წლების განმავლობაში დახვეწა თავისი ოსტატობა.
ვაღარშაკის ვაჟი, რუბენ შაჰბეკიანი, ჯერჯერობით ფეხსაცმლის საქმით არ არის დაკავებული. მაგრამ, მამის თქმით, მან ამ ხელობის შესახებ ყველაფერი იცის, რაც საჭიროა:
„დარწმუნებული ვარ, რომ რთულ დროს ეს ხელობა ჩემს შვილსაც გამოადგება. ეს ჩვენს გენებშია“.
დღეს ვაღარშაკს შეუძლია ნებისმიერი მოდელის მამაკაცის ფეხსაცმლისა და სამი მოდელის ქალის ფეხსაცმლის შეკერვა. საოჯახო სახელოსნოში ხელით მუშაობენ, მაგრამ წლების განმავლობაში სხვადასხვა მოწყობილობაც შეიძინა, რომლებიც ხელით მუშაობას აადვილებს და აჩქარებს. ჩვეულებრივ, შეკვეთა 3-4 დღეში მზადდება. ფეხსაცმელს ქალაქში ყიდიან და ასევე თანამშრომლობენ მოვაჭრეებთან. ვაღარშაკს ჰყავს მუდმივი კლიენტები თბილისიდან და რუსეთიდან – ისინ ინტერნეტის საშუალებით ნახეს მოდელები, შეუკვეთეს და დარწმუნდნენ შაჰბეკიანების ფეხსაცმლის ხარისხში.
ვაღარშაკის მიერ შექმნილი მამაკაცის სპორტული და ყოველდღიური ფეხსაცმელი
თითოეულ წყვილზე ის თავის საფირმო ნიშანს აკეთებს. ფეხსაცმელი ნატურალური ტყავისგან იკერება – როგორც გარედან, ასევე შიგნიდან. ასეთი ტყავი ფეხის ფორმას იღებს, რაც უზრუნველყოფს იდეალურ მორგებასა და მაქსიმალურ კომფორტს. იმის გამო, რომ ტყავი ნელა კარგავს ელასტიურობას, ფეხსაცმელი დიდხანს ინარჩუნებს ფორმას – მუდმივი ტარების შემთხვევაშიც კი.
ამჟამად ვაღარშაკი საამქროში ოჯახთან ერთად მუშაობს. ის ცდილობს გააფართოვოს წარმოება და გაზარდოს თავისი პროდუქციის ცნობადობა. თანამედროვე ტენდენციების შესაბამისად, მან გადაწყვიტა სოციალურ ქსელებშიც განავითაროს თავისი საქმიანობის პოპულარიზაცია. ინსტაგრამის ოფიციალურ გვერდზე შვილის დახმარებით აჩვენებს თავის პროდუქციას და ურთიერთობს კლიენტებთან.
კითხვაზე კონკურენციის შესახებ ის პასუხობს:
„ჩემი მთავარი კონკურენტები ჩინელები და თურქები არიან. მაგრამ ჩემი ფეხსაცმელი უფრო იაფიცაა და ხარისხიანიც. მთავარია, ხელით არის ნაკეთი და სულით შეკერილი“.
შაჰბეკიანების ოჯახი თაობიდან თაობას გადასცემს ხელობას, ინარჩუნებს პატივისცემას შრომისა და ტრადიციების მიმართ. მეწაღეობა მათთვის არა მხოლოდ შემოსავლის წყაროა, არამედ შინაგანი ძალისა და წინაპრებთან კავშირის საწყისი. თუმცა, დღეს ოჯახი ცდილობს ეს საქმე თანამედროვე ტენდენციების მიხედვით განავითაროს, რათა არ დაიკარგოს, არამედ პირიქით, სულ უფრო ფართოვდებოდეს და ახალგაზრდა თაობას მოუნდეს ამ საქმის გაგრძელება და თავის მომავალ თაობებზე გადაცემა.
ახალქალაქის თავისუფლების ქუჩაზე ხელოსნების რიგი, ფოტოზე სხვადასხვა ხელობის წარმომადგენლები და სამხედროები სამხედრო ქალაქიდან, ვაღარშაკის მამა მარჯვნივ სკამზე ზის.
