დათოვლილი ერევანი, ვარდავარის და ბარეკენდანის დღესასწაულები, მოგზაურობა ისტორიულ სამშობლოში, არქიტექტურა, სომხური სამოსი – ამ ახალგაზრდა ფოტოგრაფს შეუძლია გაჩვენოთ სომხეთი და სომხები „სიყვარულით სავსე თვალებით“. სერგეი ჰაკობიანის ფესვები ჯავახეთიდან არის, მაგრამ რუსეთში გაზრდილმა, როგორც თავისთვის ასევე სხვებისთვის ხელახლა აღმოაჩენს მთლიანი სომეხი ერის სამშობლოს.
ახალგაზრდა ინფლუესერისა და ფოტოგრაფის სერგეი აკოპიანის კამერის ობიექტივი საშუალებას გვაძლევს არა მხოლოდ სომხეთის ძირითადი ღირსშესანიშნაობები დავათვალიეროთ, არამედ ისიც, რაც ჩვეულებრივი ტურისტისთვის ხელმისაწვდომი არ არის: ყოველდღიური ცხოვრება, ნათელი მომენტები, სომხეთის ატმოსფერო და ტრადიციები, რომელიც მშობლიური და ამავდროულად განსაკუთრებით ნათელია.
„მე დავიბადე და გავიზარტდე რუსეთში. აქ (ერევანში) 2022 წელს გადმოვედი, აქამდე როგორც ტურისტი რამდენჯერმე ვიყავი ჩამოსული სომხეთში, ვათვალიერებდი, ვეცნობოდი, ჩამოსვლა მინდოდა. 2022 წელს საბოლოოდ გადავწყვიტე აქ ჩამოსვლა, რის გამოც აღუწერლად გახარებული ვარ. აქ ყველაფერი კარგად გამომდის. ასე რომ გითხრატ, აქ მომდევნო დღესვე დავიწყე ფოტოების გადაღება“,- ამბობს ის.
სხვა ქვეყანაში იდენტობის შენარჩუნება და ასიმილაციის არ განცდა — ყველა იმ ადამიანის ერთ-ერთი რთული განსაცდელი, რომელიც სამშობლოსგან შორს იმყოფება. ეს არა მხოლოდ შინაგან სიმყარეს მოითხოვს, არამედ საკუთარი ფესვების ერთგულად დარჩენის შესაძლებლობას, მიუხედავად იმ ტრადიციების, ჩვეულებებისა და ნორმების, რომელ ქვეყანაშიც ცხოვრობ.
„რუსეთში ყველაფერი გავაკეთე იმისთვის, რომ ასე ვთქვათ, შემექო, თავი სომეხად დამემკვიდრებინა, სომხური სიმღერები მემღერა, შვიდი წელია ვცეკვავ სომხურ ხალხურ ცეკვებს და ყოველთვის მინდოდა შევეხო იმ ფესვებს, საიდანაც ეს ყველაფერი ხელახლა დაიბადა.აქ მოვედი და მაშინვე ჩავუღრმავდი ცხოვრების არსს და რამდენად განსხვავდებოდა ის, რაც იქ განვიცადეთ, დიასპორაში, რუსეთში.მე არ ვფიქრობ, რომ ბევრი შესაძლებლობაა აქ ან იქ.შესაძლებლობები აკრავს ადამიანს, ვინც მათ ეძებს.„რადგან მე უნდა ვიყო გარშემორტყმული ჩემი კულტურით, რელიგიით და ჩემი აზროვნებით, მიუხედავად იმისა, რომ ეს ცოტა განსხვავებულია, აქ არის კომპონენტი და ფსიქოლოგიური სიმშვიდე და იმის გაგება, რომ ჩემს ირგვლივ არიან ადამიანები, რომელთა აზრები დაახლოებით მესმის, ეს რა თქმა უნდა, უფრო მშვენიერია, ვიდრე ოდესმე“, – ამბობს ის.
გასულ წელს, სომხეთში გადასვლის შემდეგ, სერგეი აკოპიანი პირველად ეწვია სოფელ ეშტიას, საიდანაც მისი ბებია და ბაბუა არიან.
„წელს გამიმართლა, და ასე ვთქვათ, ჩემს ისტორიულ სამშობლოში წავედი, სადაც რაღაც პერიოდი დავრჩი, შთაგონება მივიღე, ძალიან მომეწონა. ვესტუმრე ახალქალაქს. ეშტია, რა თქმა უნდა მომეწონა, ძალიან პატარა სოფელია, საინტერესო და ლამაზი”,- ამბობს ის.
სერგეი ფოტოგრაფია, ვინც 15 წელი დაკავებულია რეპორტაჟითა და კომერციული გადაღებებით, ავითარებს კარიერას და აფართოებს შემოქმედების ჰორიზონტს. რუსეთში არსებული პერსპექტივის მიუხედავად, სადაც ფოტოგრაფებს შეუძლიათ იმუშაონ დიდ ბრენდებთან, მედიასთან, მონაწილეობა მიიღონ სხვადასხვა კომერციულ პროექტებში და შექმნან რეპორტაჟები, რომლებიც ხშირად ფართო აღიარებას იძენს, ის ახლა პატარა სომხეთში ცხოვრობს, სადაც აქცენტი უნიკალურობაზე კეთდება.
„სომხეთში თავს კომფორტულად ვგრძნობ, რადგან ჩემს პროექტებში ვტრიალებ, მიმართულებას ვავითარებ, რაღაც ახალს ვქმნი. კომერციული შეკვეთების თვალსაზრისით, ალბათ, ნაკლებია ინტერესი, რადგან უმეტესობას ერთი და იგივე უნდა. ხოლო ის ხალხი, ვინც ჩემთან პირად ფოტოსესიებზე მოდის, ესმით, რატომ მოდიან. 14 წლის განმავლობაში დიდი გამოცდილება შევიძინე, ფსიქოლოგი არ ვარ, მაგრამ ამ ფსიქოლოგიური ენერგეტიკის გარკვეული მიმართულებით წარმართვა და კომფორტულად ადამიანის საკუთარ თავთან მიყვანა შემიძლია, სადაც თავს კომფორტულად იგრძნობს და ჩემს მიმართ ნდობაც ექნება, ასე ვთქვათ, არა პოზირება, არამედ არსებად დარჩენა”,- ყვება ის.
ფოტოგრაფიის სამყაროში თითოეული კადრი არ არის მხოლოდ სურათი, არამედ მთელი ისტორია, სამყაროს შეხედვა უნიკალური აღქმის პრიზმაში. სერგეი თავის პროფესიას ხედავს არა მხოლოდ ხელობად, არამედ როგორც საკუთარი აზრებისა და გრძნობების გამოხატვის, პირადი სამყაროს სხვებისთვის გაზიარების საშუალებად.
„ფოტოგრაფია – ჩემს გადმოსახედიდან არის როგორც მარშრუტიზატორი, რადგან მთელი ის უნარები, ყველა ის ჰობი, რაც მქონდა მთელი ცხოვრების მანძილზე, შემიძლია გადმოვცე ფოტოგრაფიის დახმარებით. მაგალითად, ცეკვით ვერ შევძლებდი ყველაფრის გადმოცემას, მაგრამ ფოტოგრაფიით შემიძლია უფრო კონკრეტულად ვაჩვენო ჩემი ღრმა ხედვა, ფოტოს ორი-სამი სიტყვით აღწერით, აზრის გადმოცემით.
სერგეი აღიარებს, რომ ფოტოგრაფია მისთვის უფრო სულიერებაა და არა ფული.
„ეს უფრო, მსოფლმხედველობას ეხება, მაგრამ ცალსახად არა ფულს. მართალია, ერევანი ძვირიანი ქალაქია, მაგრამ თუ გიყვარს შენი საქმე, მაშინ გამუდმებით ცდილობ განვითარდე, მიიღო ტრენდები, რომლებსაც ახლა სოციალური ქსელები კვარნახობენ, საკუთარი პროექტების წარდგენა, შენი კადრების ამ ყველაფერთან ადაპტაცია და პარალელურად იმის შექმნა, რასაც აქამდე აკეთებდი, და ის რაც გავსებს. ეს შესაძლებელია, ამ ბალანსში შესვლა, სადაც თავს კომფორტულად იგრძნოგ”,- ამბობს ის.
ის გამოირჩევა თავისებური მიდგომით, საუბრობს თავის შემოქმედებით გზაზე და ფიქრობს, თუ როგორ შეიძლება ფოტოგრაფია გახდეს არა მხოლოდ პროფესია, არამედ ცხოვრების წესი. მისი სიტყვები გამოხატავს გულწრფელობას და სიყვარულს მისი საქმის მიმართ, რაც, მიუხედავად ყველა სირთულისა, საშუალებას აძლევს მას იპოვოს ბალანსი პირად შემოქმედებასა და ფულის გამომუშავების აუცილებლობას შორის. მიუხედავად მრავალი მცდელობისა შეცვალოს თავისი საქმიანობის სფერო, სერგეი მაინც ფოტოგრაფიას დაუბრუნდა.
„ამ პროფესიაში თავს კომფორტულად ვგრძნობ, მქონია ბევრი შემთხვევა, როცა ვცდილობდი პროფესიის დატოვებას, სხვა მიმართულებით წასვლას, მაგრამ ცხოვრება ყოველთვის საპირისპირო მიმართულებით მატარებდა. მე სომხური სავოკალო ბენდი მქონდა, რესტორნაში წასვლა ვცადე, დირექტორად ვმუშაობდი, მაგრამ ჩემი „მე“ მაინც სხვა რამეს მკარნახობდა. საკუთარი თავისთვის წინააღმდეგობის გაწევა შევწყვიტე და უკვე მხოლოდ ამ მიმართულებით ვმუშაობ”,- ამბობს ის.
დღესდღეობით ფოტოგრაფია არის პროფესია, რომელიც თანდათან იცვლება ახალი ტექნოლოგიებით. თუმცა, სერგეი თვლის, რომ ვერც ერთი ტექნოლოგია ვერ ჩაანაცვლებს ადამიანთა ურთიერთქმედებას.
„ჯერჯერობით ამას ჩემზე, როგორც ფოტოგრაფზე დიდი გავლენა არ მოუხდენია, რადგან ის, რასაც ვაფასებ ჩემს ნამუშევრებში და მიდგომებში, არის ურთიერთქმედება, პირველ რიგში, იმ ადამიანთან, რომლებიც ჩემთან მოდიან. ხელოვნური ინტელექტი ამას ჯერ კიდევ არ იძლევა, მაგრამ ვიცი, რომ უკვე არიან ადამიანები, რომლებიც ამ ხელოვნურ ინტელექტში საკუთარ სახეს სვამენ, სხვადასხვა ქვეყანაში იღებენ კადრებს და ა.შ., მაგრამ ეს ყველაფერი ჩემთვის საიდუმლოებაა, ის ზუსტად ურთიერთქმედებაში იმალება, იმაში, თუ როგორ ცხოვრობ, იმაში, თუ რას აკეთებ, მოდიხარ, ემზადები, ამ ყველაფერს ცხოვრობ, ჩასაცმელს ეძებ, ეძებ იმას, როგორი ფოტოების გადაღებაც გინდა. და ადამიანი, როცა მოდის, იღებს ზუსტად ამ ქონექთს, ამ კავშირს, ამ დიალოგს და მე და ის პასუხებს ვპოულობთ“, – ამბობს ის.
