13 თებერვალს, საქართველოს სომეხთა ეპარქიამ ჭიაკოკონობის , ანუ ტრნდეზის დღესასწაული აღნიშნა. დღესასწაულის მთავარი ცერემონია თბილისის საპატრიარქოს სურბ გევორგისა და სურბ ეჩმიაძინის ტაძრების ეზოში გაიმართა, სადაც ეპარქიის სასულიერო პირების ლოცვა-კურთხევით კოცონი აინთო. მორწმუნეები ცეცხლს გარს შემოეხვივნენ, მღეროდნენ და ცეკვავდნენ, ხოლო ახალგაზრდა წყვილები, სომხური ტრადიციისამებრ, ცეცხლზე ხტებოდნენ და ერთმანეთს კეთილ და ბედნიერ ცხოვრებას უსურვებდნენ.
სომხურ კულტურაში განსაკუთრებული ადგილი უკავია ჭიაკოკონობას, რომელსაც ხალხურ ტრადიციებში ასევე „ტრნდეზის“ სახელითა ცნობილი. აღნიშნული დღესასწაული ასევე ითვლება ახალდაქორწინებულთა კურთხევის დღედ და ამიტომ დღესასწაულებში დიდი ენთუზიაზმით მონაწილეობენ განსაკუთრებით ახალგაზრდა ოჯახები.სომეხთა სამოციქულო ეკლესიის ტრადიციის თანახმად, ჭიაკოკონობის დღესასწაულის წინა დღეს აღევლინება წირვა.
საქართველოს სომეხთა სათვისტომო ინარჩუნებს და აგრძელებს სომხური საეკლესიო დღესასწაულების აღნიშვნას, რაც მნიშვნელოვან როლს ასრულებს ეროვნული თვითმყოფადობის შენარჩუნებაში. საქართველოს სომეხთა ეპარქიაში ჭიაკოკონობის აღნიშვნა არა მხოლოდ რელიგიური ცერემონია იყო, არამედ თემის გაერთიანების მნიშვნელოვანი საბაბიც. ეპარქიაში აღნიშნული ჭიაკოკონობის დღესასწაულს დიდი სულიერი, კულტურული და სოციალური მნიშვნელობა ჰქონდა.
ჭიაკოკონობის დღესასწაული არის მოწვევა ყველასთვის, რათა ყველა უფალთან შესახვედრად მივიდეს. სახელწოდება „ტეარნენდარაჩი“ ეტიმოლოგიურად აიხსნება ქრისტიანული ტრადიციით.
წინაპრების კანონის თანახმად, ქალს, რომელიც იმშობიარა, უნდა წაეყვანა ტაძარში ორმოცი დღის ჩვილი, უნდა შეეწირა ღმერთს შესაწირავი და მიეღო კურთხევა. სომხური სამოციქულო ეკლესიის მიერ დადგენილი წესით მერვე დღეს ინათლება ბავშვი, ხოლო მე-40 დღეს კი დედა ბავშვთან ერთად მოდის ტაძარში, მღვდელი შვილს ღმერთს შესწირავს და დედას განიწმენდს.
მარიამს ორმოცი დღის იესო ტაძარში მიჰყავს. აქ იყო კეთილმსახური მოხუცი, სახელად სიმეონი, რომელსაც ღმერთმა უბრძანა, არ ენახა სიკვდილი, სანამ არ იხილავდა სამყაროსა და კაცობრიობის მხსნელს. სულიწმინდის ხელმძღვანელობით, ის ცნობს მაცხოვარს და მოდის ჩვილი იესოს შესახვედრად. აქედან მოდის გამოთქმა „ტეარნენდარაჩი“ (უფლის შესახვედრად).
ხალხური ტრადიციის თანახმად, ჭიაკოკონობის მთავარი რიტუალი იყო ცეცხლის დანთება და მის გარშემო ზეიმობა. ცეცხლი ძირითადად ხორბლის თავთავებით ენთება. კოცონის დროს ქალებმა ჭიაკოკონობის სადღესასწაულო კერძები მოჰქონდათ: პოხინძი, ქიშმიში, ახანძი, ნიგოზი, შემწვარი ოსპი და შემოავლეს ცეცხლს, ერთ ნაწილს უზიარებდნენ, მეორე ნაწილს კი შიგნით საღამოსთვის ინახავდნენ. ტრიალებდნენ კოცონის ირგვლივ და როცა ალი იკლებს, ცეცხლზე იწყებდნენ გადახტომას.
